Το πρόβλημα στην Χ.Κ. Τεγόπουλος και την Φωτοεκδοτική έχει οδηγήσει σε οικονομική κατάρρευση εμάς τους εργαζόμενους, που εδώ και πάνω από δυο μήνες βρισκόμαστε σε απεργιακές κινητοποιήσεις.
Χωρίς να παραιτούμαστε από τις διεκδικήσεις μας: καταβολή δεδουλευμένων, αποζημιώσεις σε όλους όσους έφυγαν, καταβολή τουλάχιστον ενός μισθού και χρονοδιάγραμμα για τους υπόλοιπους, έγγραφη δέσμευση της εργοδοσίας ότι δεν θα πάμε σε κουρέματα σε αποζημιώσεις - δεδουλευμένα, θεωρούμε ότι η πρόταση των «4» συναδέλφων της Κυριακάτικης είναι στη σωστή κατεύθυνση.
Χωρίς ανοιχτή την εφημερίδα, δεν υπάρχουν ούτε ασφαλιστικές εισφορές πλην των συναδέλφων, που έχουν πάει σε επισχέσεις, ούτε έσοδα - πράγμα που μπορεί να επικαλεστεί η εργοδότρια στο δικαστήριο.
Επειδή εγκυμονεί ο κίνδυνος να μην υπάρχει αντικείμενο για να δουλέψουν συνάδελφοι του πιεστηρίου αλλά και να χάσουμε την επαφή με το αναγνωστικό μας κοινό, που μέσα από το απεργιακό φύλλο μπορεί να βρίσκει την εφημερίδα μόνο περιοδικά και όχι με ενυπόγραφα κείμενα, που φέρουν και την σφραγίδα του συντάκτη, θεωρούμε ότι ο αγώνας μας έχει πετύχει να δημοσιοποιηθεί το πρόβλημα και να δικαιωθούμε εν μέρει στο δικαστήριο.
Στόχος μας δεν είναι να διαλυθεί η Ελευθεροτυπία αλλά να βρεθεί μια λύση για να υπάρχει και την επόμενη μέρα. Τυχόν διάλυση της Ελευθεροτυπίας θα σήμαινε αποσταθεροποίηση σε όλο το χώρο του Τύπου, που χτυπιέται λυσσαλέα με κίνδυνο κατάρρευσης και του ταμείου μας.
Οι αντοχές όλων μας έχουν εξαντληθεί αλλά δεν είμαστε εκείνοι ούτε που οδηγήσαμε την επιχείρηση στο άρθρο 99, ούτε θέλουμε εμείς να βάλουμε το χέρι μας να βγάλουμε μόνοι μας τα μάτιά μας, οδηγώντας την σε πτώχευση.
Άννα Στεργίου, Κώστας Καρτάλης, Γιώργος Κιούσης, Σοφία Νέτα, Κάτια Αντωνιάδη
9 comments:
Η Μαριανθη ΔΕΝ δινει ενα μισθο, ΔΕΝ δεσμευεται για τα δεδουλευμενα. Οποτε τι αναμασαμε μεσω ανοιχτων κειμενων/επιστολων κλπ τα οσα λεμε στα ψηφισματα των συνελευσεων? Θα επαναλαβω το σχολιο που εκανα σε προηγουμενη αναλογη επιστολη: Ανοιχτη εφημεριδα με απληρωτους εργαζομενους δεν γινεται. Οποιος θελει να παει να δουλεψει απληρωτος δεν χρειαζεται να περιμενει να ανοιξει η Ε, υπάρχουν δεκαδες μαγαζια στο χωρο που δεν πληρωνουν.
Συνάδελφοι και συναδέλφισσες δεν καταλαβαίνω ακριβώς τι εννοείτε. Παρά την αναγνώριση σας στο δίκαιο των αιτημάτων μας θεωρείτε ότι η εφημερίδα και το τυπογραφείο θα έπρεπε να είναι ανοικτά? Δηλαδή να αναστείλουμε την απεργία? Και τις επισχέσεις? Αν ναι, είναι καλύτερα να το λέτε ευθέως και να το πείτε και στην συνέλευση ώστε να μπορέσει να γίνει συζήτηση και όχι παράλληλοι μονόλογοι. Θεωρείτε ότι ακόμα και χωρίς καμία υποχώρηση από την ιδιοκτησία θα έπρεπε να επιστρέψουμε στην εργασία? Μα όταν δουλεύαμε και πάλι κανένα έσοδο δεν έφτανε στα χέρια μας. Άρα δουλειά και κάποια μισθοδοσία είναι έννοιες που δεν συναντώνται πλέον όπως αυτονόητα συνέβαινε στο παρελθόν.
Επιπλέον δεν γνωρίζω την δική σας οικονομική κατάσταση και γενικά τα δεδομένα στη ζωή σας αλλά θα έπρεπε να λάβετε υπόψιν κάποια πράγματα. Κάποιοι συνάδελφοι και συναδέλφισσες για να εργαστούν διανύουν τεράστιες αποστάσεις. Από την Λούτσα μέχρι την Σαλαμίνα μένουν. Δηλαδή πληρώνουν ακόμα και 300(!) ευρώ τον μήνα για μετακινήσεις όπως μου είχε αναφέρει συνάδελφος από το πιεστήριο. Οι συναδέλφισσες της ένθεσης δίνουν τα ίδια ποσά για τις μετακινήσεις τους με τους πλήρως εργαζόμενους αλλά δουλεύουν υμηαπασχόληση με ελάχιστες απολαβές. Επιπλέον όταν είσαι εκτός σπιτιού κάνεις κάποια έξτρα καθημερινά έξοδα. Αντιθέτως το να κάθεσαι σπίτι σημαίνει ότι ενδεχόμενος γλυτώνεις και κάποια έξοδα. Επίσης αναζητάς μεροκάματα. Ήδη κάποιοι και κάποιες κάνουν μικρομεροκάματα μαύρα που θα πρέπει να εγκαταλείψουν για απλήρωτη εργασία στην «Ε».
Γενικά η «δωρεάν» εργασία στην «Ε» είναι μια δαπανηρή υπόθεση για πολλούς συναδέλφους. Και ειδικά για τους επισχεσίες που αναμένουν με αγωνία τον το επίδομα «επιβίωσης» ή επίσχεσης.
Με όλα αυτά θέλω να πω ότι όταν μιλάμε για 800 εργαζόμενους και προτείνουμε κάτι, στο μυαλό μας πρέπει να βάζουμε τον εργαζόμενο που ζει στις χειρότερες συνθήκες για να δούμε αν η πρόταση μας είναι ρεαλιστική. Ο μέσος εργαζόμενος της εταιρίας δεν είναι δημοσιογράφος που μένει μισή ώρα από την δουλειά και έρχεται με αυτοκίνητο ή έχει 3 ευρώ την ημέρα για τα μέσα μεταφοράς και άλλα 5 για το κυλικείο.
Όλους και όλες μας πονάει η κατάσταση, αλλά η νοσταλγία για το παρελθόν δεν θα το αναβιώσει.
Παναγιώτης Β.
Συνάδελφοι, δυστυχώς ερχόμαστε να συμφωνήσουμε με τον περίφημο Βενιζέλο και την ατάκα του περί πολυφωνίας. Η πολυφωνία κάνει κακό και διαφέρει από την δημοκρατική πολυφωνία; Είναι πολύ σημαντικό να εκφράζονται όλες οι απόψεις είτε στις γενικές συνελεύσεις ή εδώ από το blog του εκπροσώπου μας. Είναι σημαντικό να υπάρχουν επιστολές με επώνυμες υπογραφές. Αλλά και η ανωνυμία -όχι η ανωνυμία του ΚΑΝΕΝΑ- είναι πολύ σημαντική. Ο ΚΑΝΕΝΑΣ υποδηλώνει απλά ότι είναι ΚΑΝΕΝΑΣ, αλλιώς θα έβρισκε κάποιο άλλο ευφυέστερο για να υποστηρίξει την ανωνυμία του.
Ο στόχος μας ποιος είναι; Να εξοντώσουμε την Μάνια Τεγοπούλου γιατί τα' χουμε πάρει μαζί της; Να διεκδικήσουμε τα δεδουλευμένα μας και να πάρουμε την αποζημίωση μας όπως ορίζει ο νόμος; Να πτωχεύσουμε την εταιρεία; Να δουλέψουμε σε μία βιώσιμη επιχείρηση καθώς αυτή πια η εταιρεία δεν είναι βιώσιμη; Εχουμε καταλάβει ότι είμαστε εκεί μέσα εργαζόμενοι πολλών ταχυτήτων; Το "οχι" σε όλα δεν είναι απάντηση. Ούτε η εφημερίδα κλειστή είναι η απάντηση. Δηλαδή τί να δουλέψουμε απλήρωτοι για την Μάνια; Ναι, να δουλέψουμε γιατί όσο δουλεύουμε τρέχουν και τα μεροκάματα και τα ασφαλιστικά. Ναι, να δουλέψουμε γιατί όσο θα βγαίνει η Ελευθεροτυπία θα υπάρχουν έσοδα και τα έξοδα της εταιρείας θα είναι πολύ μεγαλύτερα από ότι είναι τώρα και αυτό θα είναι μία μεγάλη πίεση για την εργοδοσία που τώρα απλά μπορεί και να κάνει την πλάκα της με τα νεύρα και τις αντοχές μας. Η Τεγοπούλου μπορεί να χάνει στα δικαστήρια (μέχρι τώρα) αλλά έχει κερδίσει στην πράξη: μας έχει απλήρωτους και κυρίως μας έχει εξωθήσει στο να βγάζουμε τον πιο κακό μας εαυτό, να θέλουμε να φάμε ο ένας τις σάρκες του άλλου. Εχασε τα ασφαλιστικά αλλά τί πέτυχε; Να διασπάσει αυτό που υποτίθεται είχε ξεκινήσει με ενωτικό χαρακτήρα. Αν δεν το βλέπουμε τότε υπάρχει θέμα. Οσο για το απεργιακό φύλο, πόσο απεργιακό μπορεί να είναι -άσχετα αν κάποιοι άνθρωποι που εργάζονται γι' αυτό το κάνουν με πραγματική αγάπη για την δουλειά- όταν έχουν προηγηθεί κλειστές συσκέψεις για ανεύρεση νομικής φόρμουλας ώστε μερίδα εργαζομένων να βγάλει μία εφημερίδα με το κάλυπτρο του απεργιακού φύλου και σκοπό να χτυπήσει για δικό τους όφελος μία θέση στις εκδόσεις -με δεδομένο φυσικά ότι η Χ.Κ Τεγόπουλος θα χτυπήσει πτώχευση; Πόσο απεργιακό είναι όταν αναζητούνται διαφημίσεις. Και αλήθεια συνάδελφοι. Για να πάρουμε το επίδομα βοήθειας που μας δίνε η ΕΣΗΕΑ πρέπει να υπογράψουμε μία δήλωση ότι θα επιστρέψουμε τα χρήματα. Είναι σωστό. Αλλά για τα τα 10.000 ευρώ που έδωσε η ενωση για το απεργιακό φύλο ζητήθηκε τέτοια υπογραφή; Δεσμεύθηκε κάποιος ότι θα τα δώσει πίσω; Γιατί συνάδελφοι, και στο απεργιακό απλήρωτοι δε δουλεύετε; Εκεί δε σας πειράζει. Το "απλήρωτοι για τη Μάνια" μας έφαγε;
Πάψτε να μοιράζετε τους εργαζόμενους σε εργοδοτικούς ή μη. Αυτό είναι ένα παλιό ξεπερασμένο τερτίπι που πουθενά δε βγάζει. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα πολύ πιο σοβαρά, πολύ πιο ψύχραιμα και κυρίως ρεαλιστικά.
Θα μπορούσα να υπογράψω ως "κανένας" αλλά δε μου πάει. Τόσα χρόνια στην Ελευθεροτυπία μου έμαθαν πολλά. Υπογράφω ως "απλήρωτος" και "μελλοντικός άνεργος". Και αυτές οι δύο έννοιες είναι πολύ πιο φοβιστικές και ουσιαστικές από τον Κανέναν.
«Κουκούλα» ανωνυμίας versus δημόσιας ενυπόγραφης άποψης!!!
Τι άλλο θα εξακοντίσουμε, συνάδελφοι, στον αγώνα τον... καλό στον οποίο επιδιδόμαστε μεταξύ μας; Ή μήπως αυτό το «μεταξύ μας» αφορά διαφορετικές ταχύτητες, διαφορετικά συμφέροντα, διαφορετικούς στόχους;
Αντί να είμαστε σε κοινό μέτωπο (νομικό, αγωνιστικό, πάσης φύσεως) όλοι μαζί απέναντι στην επιχείρηση [αυτήν που επί 5 μήνες μάς «δούλευε» («ΘΑ σας πληρώσω ΟΤΑΝ βρω λεφτά») ενόσω έσοδα υπήρχαν και εμείς δουλεύαμε κανονικά ΑΛΛΑ απλήρωτοι], εμείς ανοίγουμε εμφύλιο; Και -μάλιστα!- με δημόσιες δηλώσεις νομιμοφροσύνης (ή/και μετανοίας), καθ' έλξιν από τις αλήστου μνήμης εποχές που, δυστυχώς, επέστρεψαν;
Πόσο πιο χαμηλά και κανιβαλικά θα πέσουμε; Πόσο πουλάμε τελικά το κορμί μας (την πένα, τις γνώσεις, τα μάτια, τα χέρια, τα πόδια μας) στην αγορά εργασίας; Φτηνότερα κι από όσο απαιτεί η τρόικα από τους εν Ελλάδι υπαλλήλους της; (Ακόμα ο ιησουιτισμός με τον γκεμπελισμό πάνε χέρι χέρι...)
Στην τελική, όποιος θεωρεί ότι αντέχει να δουλεύει εισπράττοντας λόγια χωρίς αντίκρισμα... ας πάει αμισθί να προσφέρει υπηρεσίες στα ΜΜΕ που απόμειναν ακόμα ανοιχτά!
Διότι στη Χ. Κ. ΤΕΓΟΠΟΥΛΟΣ δεν πουλήσαμε μόνο τζάμπα τη δουλειά μας επί 5 μήνες οι περισσότεροι! Την πληρώσαμε κι από την τσέπη μας: σε μετακινήσεις, γεύματα, λογαριασμούς, υγεία... Την πληρώνουμε ακόμα: εγκλωβισμένοι 7 μήνες, χωρίς την τυπική ιδιότητα ούτε του εργαζόμενου ούτε του ανέργου. Όλοι, απεργοί και επισχεσίες. Και, μάλιστα, σε μια περίοδο που τα περισσότερα ΜΜΕ διαχειρίζονται την κατάρρευση της προσωπικής τους ευδαιμονίας κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο: είτε μειώνοντας ξανά και ξανά μισθούς είτε κρατώντας ομήρους (διάβαζε απλήρωτους) τους εργαζομένους, καταφεύγοντας στην υπαγωγή στο άρθρο 99, τρομοκρατώντας τον κόσμο με εκβιαστικά ψευτοδιλήμματα και μετακυλίοντάς του την ευθύνη!
Ποιον πείθει το παραμύθι της εφημερίδας (του όποιου μέσου, της κάθε ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗΣ τελικά) που οι εργαζόμενοι οδηγούν στο κλείσιμο και στην πτώχευση; Τους φοβισμένους, τους «εαυτούληδες»; Όσους έχουν «λίπος να κάψουν»; Μήπως κάποιους που (ακόμα κι από αυτήν την εφιαλτική για τη συντριπτική πλειονότητα της κοινωνίας επίθεση σε εργασιακά, κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα) έχουν πρόθεση και «άκρες» ώστε να βγάλουν κέρδος;
Πλήθος τα ερωτήματα... Πλήθος και τα υπαρκτά πλέον ζητήματα επιβίωσης για όλους: εργαζόμενους, εγκλωβισμένους και άνεργους. Σε κανένα απ' αυτά, πάντως, η απάντηση δεν είναι «Εμείς οι εργαζόμενοι φταίμε για την κρίση»! Σε όλους τους παραπάνω (και ιδιαίτερα σε όσους καυτηρίαζαν από τα ΜΜΕ παλιότερα τη μνημονιακή κρατική και κεφαλαιουχική πρακτική) η απάντηση «Θα πάρουμε ό,τι μας ανήκει» είναι η μοναδική που μας εκφράζει έργω και λόγω.
«Κουκούλα» ανωνυμίας versus δημόσιας ενυπόγραφης άποψης!!!
Τι άλλο θα εξακοντίσουμε, συνάδελφοι, στον αγώνα τον... καλό στον οποίο επιδιδόμαστε μεταξύ μας; Ή μήπως αυτό το «μεταξύ μας» αφορά διαφορετικές ταχύτητες, διαφορετικά συμφέροντα, διαφορετικούς στόχους;
Αντί να είμαστε σε κοινό μέτωπο (νομικό, αγωνιστικό, πάσης φύσεως) όλοι μαζί απέναντι στην επιχείρηση [αυτήν που επί 5 μήνες μάς «δούλευε» («ΘΑ σας πληρώσω ΟΤΑΝ βρω λεφτά») ενόσω έσοδα υπήρχαν και εμείς δουλεύαμε κανονικά ΑΛΛΑ απλήρωτοι], εμείς ανοίγουμε εμφύλιο; Και -μάλιστα!- με δημόσιες δηλώσεις νομιμοφροσύνης (ή/και μετανοίας), καθ' έλξιν από τις αλήστου μνήμης εποχές που, δυστυχώς, επέστρεψαν;
Πόσο πιο χαμηλά και κανιβαλικά θα πέσουμε; Πόσο πουλάμε τελικά το κορμί μας (την πένα, τις γνώσεις, τα μάτια, τα χέρια, τα πόδια μας) στην αγορά εργασίας; Φτηνότερα κι από όσο απαιτεί η τρόικα από τους εν Ελλάδι υπαλλήλους της; (Ακόμα ο ιησουιτισμός με τον γκεμπελισμό πάνε χέρι χέρι...)
Στην τελική, όποιος θεωρεί ότι αντέχει να δουλεύει εισπράττοντας λόγια χωρίς αντίκρισμα... ας πάει αμισθί να προσφέρει υπηρεσίες στα ΜΜΕ που απόμειναν ακόμα ανοιχτά!
Διότι στη Χ. Κ. ΤΕΓΟΠΟΥΛΟΣ δεν πουλήσαμε μόνο τζάμπα τη δουλειά μας επί 5 μήνες οι περισσότεροι! Την πληρώσαμε κι από την τσέπη μας: σε μετακινήσεις, γεύματα, λογαριασμούς, υγεία... Την πληρώνουμε ακόμα: εγκλωβισμένοι 7 μήνες, χωρίς την τυπική ιδιότητα ούτε του εργαζόμενου ούτε του ανέργου. Όλοι, απεργοί και επισχεσίες. Και, μάλιστα, σε μια περίοδο που τα περισσότερα ΜΜΕ διαχειρίζονται την κατάρρευση της προσωπικής τους ευδαιμονίας κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο: είτε μειώνοντας ξανά και ξανά μισθούς είτε κρατώντας ομήρους (διάβαζε απλήρωτους) τους εργαζομένους, καταφεύγοντας στην υπαγωγή στο άρθρο 99, τρομοκρατώντας τον κόσμο με εκβιαστικά ψευτοδιλήμματα και μετακυλίοντάς του την ευθύνη!
Ποιον πείθει το παραμύθι της εφημερίδας (του όποιου μέσου, της κάθε ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗΣ τελικά) που οι εργαζόμενοι οδηγούν στο κλείσιμο και στην πτώχευση; Τους φοβισμένους, τους «εαυτούληδες»; Όσους έχουν «λίπος να κάψουν»; Μήπως κάποιους που (ακόμα κι από αυτήν την εφιαλτική για τη συντριπτική πλειονότητα της κοινωνίας επίθεση σε εργασιακά, κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα) έχουν πρόθεση και «άκρες» ώστε να βγάλουν κέρδος;
Πλήθος τα ερωτήματα... Πλήθος και τα υπαρκτά πλέον ζητήματα επιβίωσης για όλους: εργαζόμενους, εγκλωβισμένους και άνεργους. Σε κανένα απ' αυτά, πάντως, η απάντηση δεν είναι «Εμείς οι εργαζόμενοι φταίμε για την κρίση»! Σε όλους τους παραπάνω (και ιδιαίτερα σε όσους καυτηρίαζαν από τα ΜΜΕ παλιότερα τη μνημονιακή κρατική και κεφαλαιουχική πρακτική) η απάντηση «Θα πάρουμε ό,τι μας ανήκει» είναι η μοναδική που μας εκφράζει έργω και λόγω.
Ούτε οι ενθέτριες, ούτε κανένας δεν πρόκειται να πληρωθεί με την εφημερίδα κλειστή. Τόσο απλό, τόσο προφανές. Κι επειδή το ρεπορτάζ με έμαθε να σκέπτομαι ανάποδα, αναρωτιέμαι τι συμφέροντα εξυπηρετούνται με την εφημερίδα κλειστή; Των ενθετριών, που έτσι κι αλλιώς θα παραμείνουν απλήρωτες όσο η "Ε" βρίσκεται στη σημερινή κατάσταση; Ή των ανταγωνιστών; Έλα μου ντέ;
Χαίρομαι πολύ που κάποιοι συνάδελφοι βρήκαν το θάρρος να εκφράσουν τη διαφορετική τους άποψη με ενυπόγραφες επιστολές!
Όπως όλους με καίει το οικονομικό βαθιά στην τσέπη πλέον. Στη βάση αυτή θεωρώ ότι το επαγγελματικό-απεργιακό (όπως αποφασίστηκε στη γσ) θα μπορούσε να είναι ένας πόρος για την οικονομική στήριξη απεργών και σε επίσχεση εργαζομένων της ΧΚ. Τα 31.000 (όπως προκύπτει από την τιμή) και όσα ακολουθήσουν από τη δεύτερη έκδοση, μείον τα φορολογικά και όποια άλλα έξοδα και βάρη θα μπορούσαν να μοιραστούν ισόποσα στους εργαζόμενους. Εάν η γσ το αποφασίσει θα είχε νομίζω νόημα να αναλογιστούμε μήπως πρέπει να προχωρήσουμε στην έκδοση τακτικού (μη απεργιακού, αλλά από απεργούς) φύλλου, ώστε να μην γονατίσουμε τελείως μέχρις ότου η εργοδοσία αποφασίσει να συνομιλήσει μαζί μας με σοβαρότητα. Προσοχή, δεν μιλώ για αντικατάσταση της "Ελευθεροτυπίας" μιλώ για προσωρινή λύση ώστε να μην εξαναγκασυούν και άλλοι συνάδελφοι να "συνυπογράψουν" το "πλάνο εξυγείανσης" του τύπου: "δεν αντέχω άλλο οικονομικά, φεύγω, βρίσκω αλλού δουλειά και αντίο "Ε". Μετράμε ήδη τουλάχιστον 100 τέτοιες απώλειες και μάλιστα υπογραφές. Τουλάχιστον αυτοί μπορούσαν να το κάνουν. Άλλοι φεύγουν απλώς για το άγνωστο με βάρκα όση ελπίδα μπορεί να δημιουργεί μια Ελλάδα στα πρόθυρα (θέλουν να μας εκφοβίσουν) τις πτώχευσης. Δεν πρόκειται για "συνωμοσία" συνάδελφοι, πρόκειται για σωσίβιο επιβίωσης και να μην ξεχνάμε ότι δεν πνιγόμαστε όλοι με την ίδια ταχύτητα, εξαρτάται πάντα από τα βάρη που φέρουμε, από το με τι τρόπο εγκαταλείπουμε τον Τιτανικό (μέσα σε βάρκα ή χωρίς), από το ποιοι είμαστε ώστε να ψάχνουν οι διασώστες για μας μήνες μετά το ναυάγιο και να μην μας ξεχάσουν και βέβαια από το πόσο καλό κολύμπι ξέρουμε και τι εφόδια προλάβαμε να σώσουμε και αυτό είναι πάντα ταξικό.
Ο διαχωρισμός των εργαζομένων είναι μια πραγματικότητα, δεν είναι ούτε προϊόν συνωμοσιολογίας, ούτε θέμα κακού χειρισμού. Ούτε την ίδια θέση έχουμε, ούτε τα ίδια λεφτά παίρνουμε. Νομίζω ότι αν θέλουμε ο αγώνας μας να είναι ηθικός και δίκαιος, το κριτήριο των αιτημάτων μας οφείλει να είναι να θέτουμε πάντα τους όρους (στη συζήτηση με την εργοδοσία) μέσα από τους οποίους θα προστατευτεί το πιο ευάλωτο κομμάτι των εργαζομένων, το πιο κακοπληρωμένο, ακόμα και εκείνο από φόβο δεν ανήκει σε κανένα συνδικάτο.
Διαφωνούντες και μη παλεύουμε για το ίδιο πράγμα, πιθανώς με άλλους τρόπους και με άλλο τρόπο σκέψης, ωστόσο αυτό που μας ενώνει, το μόνο που ενώνει τους πάντες σ' αυτή την επιχειρήση είναι το χρέος της εργοδοσίας προς εμάς και ο αγώνας για την απόδοση των δεδουλευμένων είναι το μόνο σίγουρο ενοποιητικό στοιχείο. Όλα τα υπόλοιπα είναι συζητήσιμα και προϊόν διαβούλευσης και πάλης και καλά κάνουν και είναι έτσι!
Γ.Μ.
"Δηλαδή τί να δουλέψουμε απλήρωτοι για την Μάνια; Ναι, να δουλέψουμε γιατί όσο δουλεύουμε τρέχουν και τα μεροκάματα και τα ασφαλιστικά. Ναι, να δουλέψουμε γιατί όσο θα βγαίνει η Ελευθεροτυπία θα υπάρχουν έσοδα...."
Συνάδελφε ή συναδέλφισσα που ζητάς να δουλέψουμε απλήρωτοι και απλήρωτες, γιατί ¨έτσι πιέζουμε την εργοδοσία" (σαν να λέει κανείς ότι η δουλεία καταργήθηκε από τους μπαρμπα-θωμάδες και όχι από τους δραπέτες σκλάβους), θα ήθελα πολύ να βγεις και να το πεις αυτό και στη συνέλευση, με τα ίδια ακριβώς λόγια. Να πέφτουν οι μάσκες. Δηλαδή τόσους μήνες που δουλεύαμε απλήρωτοι, έσοδα έρχονταν και λεφτά δεν παίρναμε ήταν καλύτερα για σένα;
Δεν θα πω τη λέξη "εργοδοτικοί", θα πω τη λέξη "εθελοδουλεία" όμως, και χαρακτηρίστε με όπως θέλετε.
αφροδίτη π.
Χρειαζομαστε τον μεταξυ μας διαλογο για το πως θα βρεθει λυση στο προβλημα. Πιστευω οτι ολες οι αποψεις και οι προτασεις πρεπει να διατυπωθουν και να συζητηθουν. Και μεσα απο το μπλογκ και κυριως στις συνελευσεις. ΣΥναδελφοι σε αυτο το προβλημα που βιωνουμε δεν υπαρχουν οι καλοι και οι κακοι, δεν υπαρχουν δηλωσεις μετανοιας και νομιμοφροσυνης, οπως δεν υπαρχουν "επαναστατες" και εργοδοτικοι. Τετοιοι χαρακτηρισμοι δεν χρειαζονται. Υπαρχει η κοινη αγωνια, που εκφραζεται με διαφορετικες προσσεγισεις για το πως θα λυθει το προβλημα και θα ικανοποιηθουν οσα ζηταμε για να επανακυκλοφορησει η εφημεριδα. ΑΥτα τα δυο ειναι οι κοινοι μας στοχοι και πρεπει να τα πετυχουμε χωρις να χασουμε την αξιοπρεπεια μας, χωρις ταπεινωθουμε. Συναδελφοι να βρουμε το νημα που μας ενωνει και να το παρουμε παλι απο την αρχη. ΕΡγαζομενοι ειμαστε με τα ιδια προβληματα και οχι αντιπαλοι.
Post a Comment