Λάβαμε και δημοσιεύουμε την εξής επιστολή:
ΠΤΗΝΩΝ...
http://spyrostsakirisphoto.blogspot.com/2012/06/blog-post_2607.html
http://www.blogger.com/post-edit.g?blogID=1481406134481855183&postID=1250260753601875902&from=pencil
Παρακολουθώ εβδομάδες τώρα τα όσα γράφονται στα Blogs, στο Facebook και όπου αλλού, για την υπόθεση Ελευθεροτυπία. Είναι πεποίθησης μου, πως το πρόβλημα της Ελευθεροτυπίας, δεν αφορά έτσι απλά μια μερίδα εργαζομένων, που χάνουν την δουλειά τους και προσπαθούν να την ανακτήσουν. Δεν αποκλείω όμως πως σε ένα σύνολο 870 εργαζομένων, θα υπάρχουν και τέτοιοι. Όπως σε όλους τους εργασιακούς χώρους, έτσι και εδώ, υπάρχουν όλων των ειδών τα ''φυράματα''. Υπάρχουν χειροκροτητές, υπάρχουν δουλοπάροικοι, υπάρχουν yes man, υπάρχουν συνδικαλισταράδες κ.λ.π. Υπάρχουν όμως και εργαζόμενοι, που στα χρόνια τους και Συνάδελφοι ήταν και αλληλέγγυοι όπου χρειάστηκε, μα το κυριότερο είναι πως ουδέποτε διανοήθηκαν να σφετεριστούν την επαγγελματική υπόσταση κάποιου άλλου.
Στην Ελευθεροτυπία εργάζομαι πάνω από 27 χρόνια. Την αγάπησα, όχι επειδή μου έδινε δουλειά, αλλά γιατί εκεί έμαθα να σκέφτομαι. Ήταν κάτι σαν σχολείο για εμένα όλα αυτά τα χρόνια. Όταν άρχισα να συνεργάζομαι με την ''Ε'', ήμουν 23 χρόνων. Λέω, όχι επειδή μου έδινε δουλειά, γιατί όσα χρόνια δουλεύω εκεί, λόγω της ειδικότητάς μου (φωτορεπόρτερ), έπρεπε να είμαι ΕΚΕΙ στα γεγονότα και όχι σε κάποιο γραφείο ή σε κάποιο υπουργείο. Να μην αναφερθώ στα ''εργατικά ατυχήματα''...
Κοντά ένα χρόνο λοιπόν, η Χ.Κ.Τεγόπουλος, η ιδιοκτησία της ''Ε'', σταμάτησε να μας πληρώνει και έτσι φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Λίγο πολύ είναι γνωστά όλα αυτά. Δεν ξέρω όμως πόσο γνωστό είναι το γιατί η ''Ε'', δεν υπάρχει στα περίπτερα. Είναι μόνο οικονομικό το πρόβλημα;;; Πως γίνεται μια επιχείρηση τύπου, με τα λιγότερα χρέη να κλείνει και άλλες με χρέη κοντά στο μισό δις, να κυκλοφορούν κανονικά;
Δυστυχώς ή ευτυχώς, όταν υπάρχεις σε έναν εργασιακό χώρο τόσα χρόνια, βλέπεις πρόσωπα και πράγματα. Βλέπεις συμπεριφορές και πρακτικές. Η αλήθεια είναι πως η ''βόλεψή μας'', είχε αδρανοποιήσει τα αντανακλαστικά μας και όταν έφτασε το σημείο 0, μας βρήκε να ζούμε στην ''νιρβάνα'' που είχε διαμορφώσει ο καθένας για τον εαυτό του. Έτσι λοιπόν, οι ομάδες, οι ομαδούλες και οι ομαδάρες βρήκαν πεδίο λαμπρό και ελεύθερο να αναπτύξουν τις ...στρατηγικές τους. Οι υπόλοιποι, που δεν ήμασταν στις ομάδες, μείναμε να παρακολουθούμε τα γεγονότα. Όταν σηκωθήκαμε από τον καναπέ μας, που λένε, ήταν μάλλον αργά ή έτσι τουλάχιστον έδειχνε. Προσπαθήσαμε να καταλάβουμε τι ακριβώς συνέβαινε.
Γιατί δεν μιλήσαμε όταν κόπηκε η τάδε στήλη και έπρεπε να σηκώσουμε ''κόκκινες'' σημαίες, όταν κόπηκε κάποια άλλη; Γιατί οι πρώην αρεστοί και φίλοι της εργοδότριας, έγιναν κατόπιν οι πιο φανατικοί αντίπαλοί της; Γιατί δεν μιλήσαμε όταν κόβονταν ένθετα και έμεναν στον δρόμο εργαζόμενοι με ''μπλοκάκια'' και έπρεπε να διαμαρτυρηθούμε μόνο όταν μειώνονταν οι τεράστιοι μισθοί κάποιων;
Ο κόσμος της ''ευδαιμονίας της λάσπης'' που είχαμε μάθει να ζούμε, είχε καταρρεύσει. Ήταν πια παρελθόν. Παρελθόν όμως, εκ των πραγμάτων ήταν και ότι άλλο ξέραμε ως καθεστώς μέσα στην κοινωνία. Οι αλλαγές ήταν μεγάλες και ραγδαίες και εμείς στο καβούκι μας...
Περιχαρακωμένοι στον μικρόκοσμό μας. Την ώρα που η κοινωνία δεχόταν την μεγαλύτερη επίθεση, που την οδηγούσε στην εξαθλίωση, εμείς σφυρίζαμε αδιάφορα και το μόνο που μας ένοιαζε ήταν ο μισθός μας.
Δεν έφτανε όμως μόνο αυτό. Όσοι έκανα τα παιχνίδια τους μέσα στην ''Ε'' και την οδήγησαν στο αδιέξοδο, με την δικιά μας ανοχή ομολογουμένως, μόλις ήρθε η ώρα, την έκαναν. Και προσωπικά ακόμα και τότε, δεν είχα πρόβλημα. Δεν θα ζητούσα από κανέναν, να μην προσπαθήσει να επιβιώσει. Ποτέ μου δεν συμπάθησα τους ήρωες, τους θεωρούσα εκ θέσεως ανόητους. Σε έναν πόλεμο μαχητές χρειάζεσαι και όχι ήρωες.
Θα μπορούσε να πει πολλά κάποιος, για την εξέλιξη στην ''Ε'' και ίσως κάποιος το κάνει στο μέλλον, όμως εκείνο που πονάει είναι η απογοήτευση που ζεις από συναδέλφους που μέχρι την τελευταία συνέλευση ήταν παρόντες και προσπαθούσαν να μας πείσουν για τον τρόπο που έπρεπε να ''πεθάνουμε''. Ήταν παρόντες στην συνέλευση της ''Ε'' και μετά από 2 ώρες κυριολεκτικά, συμμετείχαν σε άλλη συνέλευση για άλλο εκδοτικό εγχείρημα, που απαξίωνε την επαγγελματική υπόσταση, όσων είχαν επιλέξει να παραμείνουν στην Μίνωος.
Γιατί όπως και να το κάνουμε, αυτή είναι η διεύθυνση της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ, Μίνωος 10-16 και το τυπογραφείο στο Κορωπί. Και εάν ήταν μόνο η προσπάθεια για να μην μείνεις άνεργος, μέσα στον ορυμαγδό που ζει όλη η κοινωνία, πάει καλά. Αλλά είναι άλλο πράγμα να διαδίδεις για λόγους μάρκετινγκ, πως εσύ είσαι η συνέχεια της ΄΄Ε΄΄, πως όλοι οι άλλοι είναι ανύπαρκτοι, αέρας, άσε που είναι και δεξιοί..., όσοι δεν έφυγαν...
Είναι άλλο πράγμα να προσπαθείς και να χρησιμοποιείς χώρους και ονόματα, σαν σύμβολα.
Είναι άλλο πράγμα να κατηγορείς τους πρώην συναδέλφους σου, ως εργοδοτικούς.
Εγώ καλοί μου πρώην συνάδελφοι, αν και 27 χρόνια εργαζόμενος στην ''Ε'', ποτέ δεν έφαγα μαζί, με οποιονδήποτε από τους ιδιοκτήτες. Ούτε άλλα νταλαβέρια είχα μαζί τους. Θα μου πεις όμως, μα εσύ φωτογράφος είσαι... ΟΧΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ !!! (σωστό και αυτό).
Και για να μην ξεχνιόμαστε, δεν αφήνω την ιδιοκτησία στο απυρόβλητο... Θεωρό πως είναι αυτονόητο, πως το μεγαλύτερο μέρος ευθύνης για την κατάσταση που βιώνουμε έχει η ιδιοκτησία. Κόντρα στην κόντρα, ανυπαρξία σχεδιασμού, λάθος κινήσεις, έλλειψη ενδιαφέροντος και πολλά άλλα , έτσι λοιπόν, με τούτα και με τα άλλα, φτάσαμε σήμερα εδώ που έχουμε φτάσει. Να κατηγορούμαστε ως εργοδοτικοί, όσοι παραμείναμε και εκδίδουμε την απεργιακή ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ. Γιατί δεν δεχτήκαμε να ''πεθάνουμε'' με τον τρόπο που είχαν επιλέξει κάποιοι άλλοι για εμάς. Κάποιοι άλλοι που μέχρι εχτές ακόμα, εκόπτωντο για τα συμφέροντά μας...
*Ρε ούστ, σύντροφοι !!!*
Είναι η πρώτη φορά που αναγκάζομαι να κοινοποιήσω τις σκέψεις μου για τα όσα διαδραματίζονται μέσα στην ''Ε''. Όμως έχω την πεποίθησή πως γίνεται ένας πόλεμος, μικρός ή μεγάλος δεν έχει σημασία. Σημασία έχει το πόσο και πως μπορείς να αντέξεις.
Εύχομαι να μην χρειαστεί να επανέλθω, γιατί τότε θα είμαι υποχρεωμένος να μην περιοριστώ σε ''αθλητικού'' τύπου περιγραφές και ειλικρινά ΔΕΝ το λέω απειλητικά, απλά κάποια στιγμή θα πρέπει να πάψει η ευγένεια να θεωρείτε αδυναμία. Αφήστε που αντίθετα με ότι λέει η φυσική ιστορία, εμένα είναι πεποίθησης μου, πως λύκοι υπάρχουν γιατί υπάρχουν πρόβατα...
Σπύρος Τσακίρης
http://www.blogger.com/post-edit.g?blogID=1481406134481855183&postID=1250260753601875902&from=pencil
Παρακολουθώ εβδομάδες τώρα τα όσα γράφονται στα Blogs, στο Facebook και όπου αλλού, για την υπόθεση Ελευθεροτυπία. Είναι πεποίθησης μου, πως το πρόβλημα της Ελευθεροτυπίας, δεν αφορά έτσι απλά μια μερίδα εργαζομένων, που χάνουν την δουλειά τους και προσπαθούν να την ανακτήσουν. Δεν αποκλείω όμως πως σε ένα σύνολο 870 εργαζομένων, θα υπάρχουν και τέτοιοι. Όπως σε όλους τους εργασιακούς χώρους, έτσι και εδώ, υπάρχουν όλων των ειδών τα ''φυράματα''. Υπάρχουν χειροκροτητές, υπάρχουν δουλοπάροικοι, υπάρχουν yes man, υπάρχουν συνδικαλισταράδες κ.λ.π. Υπάρχουν όμως και εργαζόμενοι, που στα χρόνια τους και Συνάδελφοι ήταν και αλληλέγγυοι όπου χρειάστηκε, μα το κυριότερο είναι πως ουδέποτε διανοήθηκαν να σφετεριστούν την επαγγελματική υπόσταση κάποιου άλλου.
Στην Ελευθεροτυπία εργάζομαι πάνω από 27 χρόνια. Την αγάπησα, όχι επειδή μου έδινε δουλειά, αλλά γιατί εκεί έμαθα να σκέφτομαι. Ήταν κάτι σαν σχολείο για εμένα όλα αυτά τα χρόνια. Όταν άρχισα να συνεργάζομαι με την ''Ε'', ήμουν 23 χρόνων. Λέω, όχι επειδή μου έδινε δουλειά, γιατί όσα χρόνια δουλεύω εκεί, λόγω της ειδικότητάς μου (φωτορεπόρτερ), έπρεπε να είμαι ΕΚΕΙ στα γεγονότα και όχι σε κάποιο γραφείο ή σε κάποιο υπουργείο. Να μην αναφερθώ στα ''εργατικά ατυχήματα''...
Κοντά ένα χρόνο λοιπόν, η Χ.Κ.Τεγόπουλος, η ιδιοκτησία της ''Ε'', σταμάτησε να μας πληρώνει και έτσι φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Λίγο πολύ είναι γνωστά όλα αυτά. Δεν ξέρω όμως πόσο γνωστό είναι το γιατί η ''Ε'', δεν υπάρχει στα περίπτερα. Είναι μόνο οικονομικό το πρόβλημα;;; Πως γίνεται μια επιχείρηση τύπου, με τα λιγότερα χρέη να κλείνει και άλλες με χρέη κοντά στο μισό δις, να κυκλοφορούν κανονικά;
Δυστυχώς ή ευτυχώς, όταν υπάρχεις σε έναν εργασιακό χώρο τόσα χρόνια, βλέπεις πρόσωπα και πράγματα. Βλέπεις συμπεριφορές και πρακτικές. Η αλήθεια είναι πως η ''βόλεψή μας'', είχε αδρανοποιήσει τα αντανακλαστικά μας και όταν έφτασε το σημείο 0, μας βρήκε να ζούμε στην ''νιρβάνα'' που είχε διαμορφώσει ο καθένας για τον εαυτό του. Έτσι λοιπόν, οι ομάδες, οι ομαδούλες και οι ομαδάρες βρήκαν πεδίο λαμπρό και ελεύθερο να αναπτύξουν τις ...στρατηγικές τους. Οι υπόλοιποι, που δεν ήμασταν στις ομάδες, μείναμε να παρακολουθούμε τα γεγονότα. Όταν σηκωθήκαμε από τον καναπέ μας, που λένε, ήταν μάλλον αργά ή έτσι τουλάχιστον έδειχνε. Προσπαθήσαμε να καταλάβουμε τι ακριβώς συνέβαινε.
Γιατί δεν μιλήσαμε όταν κόπηκε η τάδε στήλη και έπρεπε να σηκώσουμε ''κόκκινες'' σημαίες, όταν κόπηκε κάποια άλλη; Γιατί οι πρώην αρεστοί και φίλοι της εργοδότριας, έγιναν κατόπιν οι πιο φανατικοί αντίπαλοί της; Γιατί δεν μιλήσαμε όταν κόβονταν ένθετα και έμεναν στον δρόμο εργαζόμενοι με ''μπλοκάκια'' και έπρεπε να διαμαρτυρηθούμε μόνο όταν μειώνονταν οι τεράστιοι μισθοί κάποιων;
Ο κόσμος της ''ευδαιμονίας της λάσπης'' που είχαμε μάθει να ζούμε, είχε καταρρεύσει. Ήταν πια παρελθόν. Παρελθόν όμως, εκ των πραγμάτων ήταν και ότι άλλο ξέραμε ως καθεστώς μέσα στην κοινωνία. Οι αλλαγές ήταν μεγάλες και ραγδαίες και εμείς στο καβούκι μας...
Περιχαρακωμένοι στον μικρόκοσμό μας. Την ώρα που η κοινωνία δεχόταν την μεγαλύτερη επίθεση, που την οδηγούσε στην εξαθλίωση, εμείς σφυρίζαμε αδιάφορα και το μόνο που μας ένοιαζε ήταν ο μισθός μας.
Δεν έφτανε όμως μόνο αυτό. Όσοι έκανα τα παιχνίδια τους μέσα στην ''Ε'' και την οδήγησαν στο αδιέξοδο, με την δικιά μας ανοχή ομολογουμένως, μόλις ήρθε η ώρα, την έκαναν. Και προσωπικά ακόμα και τότε, δεν είχα πρόβλημα. Δεν θα ζητούσα από κανέναν, να μην προσπαθήσει να επιβιώσει. Ποτέ μου δεν συμπάθησα τους ήρωες, τους θεωρούσα εκ θέσεως ανόητους. Σε έναν πόλεμο μαχητές χρειάζεσαι και όχι ήρωες.
Θα μπορούσε να πει πολλά κάποιος, για την εξέλιξη στην ''Ε'' και ίσως κάποιος το κάνει στο μέλλον, όμως εκείνο που πονάει είναι η απογοήτευση που ζεις από συναδέλφους που μέχρι την τελευταία συνέλευση ήταν παρόντες και προσπαθούσαν να μας πείσουν για τον τρόπο που έπρεπε να ''πεθάνουμε''. Ήταν παρόντες στην συνέλευση της ''Ε'' και μετά από 2 ώρες κυριολεκτικά, συμμετείχαν σε άλλη συνέλευση για άλλο εκδοτικό εγχείρημα, που απαξίωνε την επαγγελματική υπόσταση, όσων είχαν επιλέξει να παραμείνουν στην Μίνωος.
Γιατί όπως και να το κάνουμε, αυτή είναι η διεύθυνση της ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑΣ, Μίνωος 10-16 και το τυπογραφείο στο Κορωπί. Και εάν ήταν μόνο η προσπάθεια για να μην μείνεις άνεργος, μέσα στον ορυμαγδό που ζει όλη η κοινωνία, πάει καλά. Αλλά είναι άλλο πράγμα να διαδίδεις για λόγους μάρκετινγκ, πως εσύ είσαι η συνέχεια της ΄΄Ε΄΄, πως όλοι οι άλλοι είναι ανύπαρκτοι, αέρας, άσε που είναι και δεξιοί..., όσοι δεν έφυγαν...
Είναι άλλο πράγμα να προσπαθείς και να χρησιμοποιείς χώρους και ονόματα, σαν σύμβολα.
Είναι άλλο πράγμα να κατηγορείς τους πρώην συναδέλφους σου, ως εργοδοτικούς.
Εγώ καλοί μου πρώην συνάδελφοι, αν και 27 χρόνια εργαζόμενος στην ''Ε'', ποτέ δεν έφαγα μαζί, με οποιονδήποτε από τους ιδιοκτήτες. Ούτε άλλα νταλαβέρια είχα μαζί τους. Θα μου πεις όμως, μα εσύ φωτογράφος είσαι... ΟΧΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ !!! (σωστό και αυτό).
Και για να μην ξεχνιόμαστε, δεν αφήνω την ιδιοκτησία στο απυρόβλητο... Θεωρό πως είναι αυτονόητο, πως το μεγαλύτερο μέρος ευθύνης για την κατάσταση που βιώνουμε έχει η ιδιοκτησία. Κόντρα στην κόντρα, ανυπαρξία σχεδιασμού, λάθος κινήσεις, έλλειψη ενδιαφέροντος και πολλά άλλα , έτσι λοιπόν, με τούτα και με τα άλλα, φτάσαμε σήμερα εδώ που έχουμε φτάσει. Να κατηγορούμαστε ως εργοδοτικοί, όσοι παραμείναμε και εκδίδουμε την απεργιακή ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ. Γιατί δεν δεχτήκαμε να ''πεθάνουμε'' με τον τρόπο που είχαν επιλέξει κάποιοι άλλοι για εμάς. Κάποιοι άλλοι που μέχρι εχτές ακόμα, εκόπτωντο για τα συμφέροντά μας...
*Ρε ούστ, σύντροφοι !!!*
Είναι η πρώτη φορά που αναγκάζομαι να κοινοποιήσω τις σκέψεις μου για τα όσα διαδραματίζονται μέσα στην ''Ε''. Όμως έχω την πεποίθησή πως γίνεται ένας πόλεμος, μικρός ή μεγάλος δεν έχει σημασία. Σημασία έχει το πόσο και πως μπορείς να αντέξεις.
Εύχομαι να μην χρειαστεί να επανέλθω, γιατί τότε θα είμαι υποχρεωμένος να μην περιοριστώ σε ''αθλητικού'' τύπου περιγραφές και ειλικρινά ΔΕΝ το λέω απειλητικά, απλά κάποια στιγμή θα πρέπει να πάψει η ευγένεια να θεωρείτε αδυναμία. Αφήστε που αντίθετα με ότι λέει η φυσική ιστορία, εμένα είναι πεποίθησης μου, πως λύκοι υπάρχουν γιατί υπάρχουν πρόβατα...
Σπύρος Τσακίρης
1 comment:
Εύγε συνάδελφε. Μάλιστα, κάποιοι οι οποίοι είναι και συνδικαλιστές (αποδείχθηκε ότι είναι μόνο για την παρέα τους και όχι για όλους τους εργαζόμενους) πουλούσαν και εκδούλευση. Προσωπικά σε εμένα που έλεγαν "κάτι θα γίνει, θα σου πως όταν πρέπει".
Ρε ούστ.
Χρ. Ιωάννου
Post a Comment