Mε αφορμή, δυσφημιστικά δημοσιεύματα για την απεργιακή Ελευθεροτυπία που εκδίδουν οι επί 11 μήνες απλήρωτοι εργαζόμενοι της, τα οποία διαστρεβλώνουν πλήρως τη πραγματικότητα, έχουμε να παρατηρήσουμε τα εξης:
Η καλύτερη απάντηση στην επιχείρηση παραπληροφόρησης είναι το ίδιο το περιεχομενο των απεργιακών μας φύλλων και οι αποφάσεις των γενικών μας συνελεύσεων. Η έκδοση των απεργιακών φύλλων της Ελευθεροτυπίας, γίνεται έπειτα από απόφαση της γενικής συνέλευσης των εργαζομένων, με 160 θετικές ψήφους, μία αρνητική και 20 λευκά!
Αποτελεί λοιπόν ύβρι και ευθεία προσβολή προς τους 500 και πλέον απεργούς, απλήρωτους εργαζόμενους(συντάκτες, τεχνικούς, διοικητικούς) που δεν έχουν επιλέξει το δρόμο της συναινετικής καταγγελίας της σύμβασης εργασίας και παραμένουν στην εφημερίδα, η πρωτοφανής απόπειρα συκοφάντησης του αγώνα μας.
Η απεργιακή έκδοση της Ελευθεροτυπίας, είναι μια έντιμη, καθαρή, αγωνιστική συλλογική απάντηση των εκατοντάδων εργαζομένων που έχουν παραμείνει στην επιχείρηση, με διπλό στόχο: Να αποφευχθεί η απειλούμενη πτώχευση και να επιβιώσει η εφημερίδα από τη μια μεριά και να ικανοποιηθούν στο ακέραιο τα αιτήματα όλων μας(και όσων έφυγαν και όσων έμειναν) από την άλλη. Πιστεύουμε ότι αυτός είναι ο καλύτερος και ταχύτερος τρόπος δικαίωσης των αιτημάτων μας. Η απόφασή μας αυτή, δεν συνδέεται με καμμία άλλη πρόθεση ή δημόσια εκφρασμένες ατομικές απόψεις συναδέλφων.
Ο χρόνος για την ιστορική εφημερίδα είναι πλέον οριακός. Με τη κίνηση μας αυτή δηλώνουμε παρόντες και αληλλέγγυοι στη κοινωνία που δοκιμάζεται και στέλνουμε παράλληλα ηχηρό μήνυμα προς την εργοδοσία αλλά κάθε άλλη κατεύθυνση, απαιτώντας άμεση πρόταση διεξόδου.
Οι αντικειμενικές συνθήκες σε σχέση με τα προηγούμενα απεργιακά φύλλα είναι πολύ διαφορετικές. Η επιχείρηση μετα την απόφαση απόρριψης υπαγωγής της στο άρθρο 99, που αποτελεί σταθερό δεδομένο για όλους τους εργαζόμενους καθώς άλλαξε οριστικά το τρόπο προσέγγισης και επίλυσης του προβλήματος, βρίσκεται σε προφανές αδιέξοδο με όλα τα ενδεχόμενα, και κυρίως αυτό της πτώχευσης, ανοικτά.
Η αλήθεια είναι λοιπόν, ότι για τα απεργιακά φύλλα της Ελευθεροτυπίας, ούτε ζητήσαμε, ούτε πήραμε την αδεια ή την συναίνεση της διοίκησης της εταιρείας. Επιλέξαμε μόνοι μας, να χρησιμοποιήσουμε, με ευθύνη της εργασιακής επιτροπής, τα γραφεία της εφημερίδας μας, στα οποία εργαζόμασταν όλα αυτά τα χρόνια. Βγήκαμε με δανεικό ΑΦΜ και όχι της Χ.Κ Τ όπως κάποιοι πονηρά διατείνονταν ενώ όλα τα έσοδα θα περιέλθουν στο απεργιακό μας ταμείο για ενίσχυση του κοινού μας αγώνα. Η εφημερίδα διευθύνεται από συντακτική επιτροπή, η οποία εκλέχθηκε από 121 συντάκτες που πήραν μέρος στη ψηφοφορία και η οποια έχει την αποκλειστική ευθύνη για την έκδοση της.
Στη κοινή αυτή προσπάθεια επιβίωσης της Ελευθεροτυπίας και διάσωσης εκατοντάδων θέσεων εργασίας, δεν διαχωρίσαμε ποτέ τους εργαζόμενους σε κατηγορίες και ομάδες, ανάλογα με τη στάση του καθενός, όπως κάνουν άλλοι. Ο στόχος μας για την επομενη μέρα της Ε είναι ταυτόσημος και ενιαίος. Εξ 'αλλου η πληρότητα του απεργιακού μας φύλλου αυτό αποδεικνύει.
Αλλα χειρότερο από τα ψέμματα είναι οι μισές αλήθειες. Αυτές που σκοπίμως αποκρύπτονται. Κάποιοι από εκείνους που μας λοιδωρούν, συμμετέχουν σε μια άλλη εκδοτική προσπάθεια, η οποια ξεκίνησε αρκετούς μήνες νωρίτερα. Κι ενώ μάλιστα αυτοί οι συνάδελφοι, ήταν ακόμη εργαζόμενοι στην "Ε", απεργοί, συνδικαλιστές, μέλη της συντακτικής των προηγουμενων φύλλων "Οι Εργαζόμενοι" αλλα και μέλη της εργασιακής επιτροπής που εκπροσωπεί το σύνολο των εργαζομενων!
Η γενική μας συνέλευση αποδοκίμασε κάθε προσπάθεια εκμετάλλευσης και οικειοποίησης της ιστορίας της "Ε" από μια μικρή ομάδα, επισημαίνοντας ότι αυτή ανήκει στο σύνολο των αναγνωστών της και των ανθρώπων που εργάσθηκαν σ΄άυτην τα 37 χρονια της έκδοσης της.
Προφανώς η επιτυχία και ο αντίκτυπος των τελευταίων απεργιακών φύλλων, θορύβησε πολλούς. Αλλα μέχρις εδώ. Ευχόμαστε σε όσους επιχειρούν μια άλλη εκδοτική προσπάθεια καλή επιτυχία και καλό ταξίδι στη περιπέτεια της ενημέρωσης. Χρειαζόμαστε άλλωστε θέσεις εργασίας και εναλλακτικές πηγες πληροφόρησης, στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε. Ομως το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια και την έντιμη μάχη για την επιβίωση σε καιρούς αντιξοους, δεν το παραχωρούμε σε κανένα, παλιό, ή όψιμο τιμητή.
Η εργασιακή επιτροπη και η συντακτική επιτροπή
Η καλύτερη απάντηση στην επιχείρηση παραπληροφόρησης είναι το ίδιο το περιεχομενο των απεργιακών μας φύλλων και οι αποφάσεις των γενικών μας συνελεύσεων. Η έκδοση των απεργιακών φύλλων της Ελευθεροτυπίας, γίνεται έπειτα από απόφαση της γενικής συνέλευσης των εργαζομένων, με 160 θετικές ψήφους, μία αρνητική και 20 λευκά!
Αποτελεί λοιπόν ύβρι και ευθεία προσβολή προς τους 500 και πλέον απεργούς, απλήρωτους εργαζόμενους(συντάκτες, τεχνικούς, διοικητικούς) που δεν έχουν επιλέξει το δρόμο της συναινετικής καταγγελίας της σύμβασης εργασίας και παραμένουν στην εφημερίδα, η πρωτοφανής απόπειρα συκοφάντησης του αγώνα μας.
Η απεργιακή έκδοση της Ελευθεροτυπίας, είναι μια έντιμη, καθαρή, αγωνιστική συλλογική απάντηση των εκατοντάδων εργαζομένων που έχουν παραμείνει στην επιχείρηση, με διπλό στόχο: Να αποφευχθεί η απειλούμενη πτώχευση και να επιβιώσει η εφημερίδα από τη μια μεριά και να ικανοποιηθούν στο ακέραιο τα αιτήματα όλων μας(και όσων έφυγαν και όσων έμειναν) από την άλλη. Πιστεύουμε ότι αυτός είναι ο καλύτερος και ταχύτερος τρόπος δικαίωσης των αιτημάτων μας. Η απόφασή μας αυτή, δεν συνδέεται με καμμία άλλη πρόθεση ή δημόσια εκφρασμένες ατομικές απόψεις συναδέλφων.
Ο χρόνος για την ιστορική εφημερίδα είναι πλέον οριακός. Με τη κίνηση μας αυτή δηλώνουμε παρόντες και αληλλέγγυοι στη κοινωνία που δοκιμάζεται και στέλνουμε παράλληλα ηχηρό μήνυμα προς την εργοδοσία αλλά κάθε άλλη κατεύθυνση, απαιτώντας άμεση πρόταση διεξόδου.
Οι αντικειμενικές συνθήκες σε σχέση με τα προηγούμενα απεργιακά φύλλα είναι πολύ διαφορετικές. Η επιχείρηση μετα την απόφαση απόρριψης υπαγωγής της στο άρθρο 99, που αποτελεί σταθερό δεδομένο για όλους τους εργαζόμενους καθώς άλλαξε οριστικά το τρόπο προσέγγισης και επίλυσης του προβλήματος, βρίσκεται σε προφανές αδιέξοδο με όλα τα ενδεχόμενα, και κυρίως αυτό της πτώχευσης, ανοικτά.
Η αλήθεια είναι λοιπόν, ότι για τα απεργιακά φύλλα της Ελευθεροτυπίας, ούτε ζητήσαμε, ούτε πήραμε την αδεια ή την συναίνεση της διοίκησης της εταιρείας. Επιλέξαμε μόνοι μας, να χρησιμοποιήσουμε, με ευθύνη της εργασιακής επιτροπής, τα γραφεία της εφημερίδας μας, στα οποία εργαζόμασταν όλα αυτά τα χρόνια. Βγήκαμε με δανεικό ΑΦΜ και όχι της Χ.Κ Τ όπως κάποιοι πονηρά διατείνονταν ενώ όλα τα έσοδα θα περιέλθουν στο απεργιακό μας ταμείο για ενίσχυση του κοινού μας αγώνα. Η εφημερίδα διευθύνεται από συντακτική επιτροπή, η οποία εκλέχθηκε από 121 συντάκτες που πήραν μέρος στη ψηφοφορία και η οποια έχει την αποκλειστική ευθύνη για την έκδοση της.
Στη κοινή αυτή προσπάθεια επιβίωσης της Ελευθεροτυπίας και διάσωσης εκατοντάδων θέσεων εργασίας, δεν διαχωρίσαμε ποτέ τους εργαζόμενους σε κατηγορίες και ομάδες, ανάλογα με τη στάση του καθενός, όπως κάνουν άλλοι. Ο στόχος μας για την επομενη μέρα της Ε είναι ταυτόσημος και ενιαίος. Εξ 'αλλου η πληρότητα του απεργιακού μας φύλλου αυτό αποδεικνύει.
Αλλα χειρότερο από τα ψέμματα είναι οι μισές αλήθειες. Αυτές που σκοπίμως αποκρύπτονται. Κάποιοι από εκείνους που μας λοιδωρούν, συμμετέχουν σε μια άλλη εκδοτική προσπάθεια, η οποια ξεκίνησε αρκετούς μήνες νωρίτερα. Κι ενώ μάλιστα αυτοί οι συνάδελφοι, ήταν ακόμη εργαζόμενοι στην "Ε", απεργοί, συνδικαλιστές, μέλη της συντακτικής των προηγουμενων φύλλων "Οι Εργαζόμενοι" αλλα και μέλη της εργασιακής επιτροπής που εκπροσωπεί το σύνολο των εργαζομενων!
Η γενική μας συνέλευση αποδοκίμασε κάθε προσπάθεια εκμετάλλευσης και οικειοποίησης της ιστορίας της "Ε" από μια μικρή ομάδα, επισημαίνοντας ότι αυτή ανήκει στο σύνολο των αναγνωστών της και των ανθρώπων που εργάσθηκαν σ΄άυτην τα 37 χρονια της έκδοσης της.
Προφανώς η επιτυχία και ο αντίκτυπος των τελευταίων απεργιακών φύλλων, θορύβησε πολλούς. Αλλα μέχρις εδώ. Ευχόμαστε σε όσους επιχειρούν μια άλλη εκδοτική προσπάθεια καλή επιτυχία και καλό ταξίδι στη περιπέτεια της ενημέρωσης. Χρειαζόμαστε άλλωστε θέσεις εργασίας και εναλλακτικές πηγες πληροφόρησης, στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε. Ομως το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια και την έντιμη μάχη για την επιβίωση σε καιρούς αντιξοους, δεν το παραχωρούμε σε κανένα, παλιό, ή όψιμο τιμητή.
Η εργασιακή επιτροπη και η συντακτική επιτροπή
10 comments:
Όταν η εμπάθεια
λασπώνει τη δημοσιογραφία
και την αριστερά
Παρακολουθώ από πολύ κοντά εδώ και μήνες τους εργαζόμενους και την ιδιοκτησία
της Χ.Κ Τεγόπουλος στο δρόμο, που έχει οδηγηθεί η Ελευθεροτυπία. Καί θλίβομαι κάθε φορά, που διαπιστώνω πόση χολή, πόσα συμπλέγματα, πόση μοχθηρία και πόση ασχετοσύνη και επιπολαιότητα, πόση ανευθυνότητα βρισκόταν μέσα σε μερικούς ανθρώπους, που η δουλειά τους ήταν να ενημερώνουν χωρίς παρωπίδες και να ανοίγουν τα μάτια στους πολίτες!
Και παρακολουθώ τις μεθοδεύσεις, που γίνονται πίσω από την πλάτη εργαζόμενων από άλλους εργαζόμενους, μερικοί από τους οποίους είναι και συνδικαλιστές, για να εξυπηρετηθούν προσωπικές φιλοδοξίες, προσωπικές διαφορές, ρεβανσισμοί. Με ονοματεπώνυμα.
Όλα, για να γελάει και να τρίβει τα χέρια της με χαρά η ιδιοκτησία, πού από όλη αυτή την ιστορία μέχρι σήμερα είναι η μόνη κερδισμένη: Εξακολουθεί και είναι ιδιοκτήτρια, δεν πληρώνει σέντσι για μισθούς και ασφαλιστικές εισφορές σε απεργούς, απαλλάσσεται από όσους δεν αντέχουν άλλο να είναι απλήρωτοι, ή από όσους έχουν βρεί μια άλλη πόρτα δουλειάς, και κυκλοφορεί ανενόχλητη, χωρίς κανείς να την καταδιώκει, που έχει αφήσει 890 ανθρώπους απλήρωτους επί μήνες! Το κυριότερο:η διαρκης απεργια τής εχει δώσει την ευκαιρία να ελπίζει , ότι μπορεί μια μέρα να βρεθεί πάλι στη θέση της εκδότριας! Οχι της «Ε». Αλλ αυτό δεν τη νοιάζει. Εκδότρια να ναι…
Ο βασικός λόγος, που δεν αναμιγνύομαι εδώ και καιρό στην υπόθεση Ελευθεροτυπία είναι αυτός. Ο οχετός. Γιά όσους δεν το ξέρουν, είμαι ακόμα μέλος της οικογένειας της εφημερίδας από τη στιγμή, που εχω αμφισβητήσει εξωδίκως τη νομιμότητα με την οποία η ιδιοκτησία κατάγγειλε τη σύμβασή μου, χωρίς να εκπληρώσει τους όρους της.
(...)
(...)
Αλλά, τόννοι κειμένων έχουν γραφτεί εδώ και μήνες, και μύριες κατηγορίες και λάσπη έχουν εξακοντιστεί, τα περισσότερα από τα οποία θα έπρεπε να κρυφτούν από τους αναγνώστες και οι συγγραφείς τους θα έπρεπε να ντρέπονται να ονομάζονται άνθρωποι του Τύπου.
Σε ένα τέτοιας κατάντιας κείμενο,που αναρταται στην ιστοσελιδα «Βαθύ Κόκκινο» (http://tsak-giorgis.blogspot.gr/2012/06/blog-post_9066.html),στην ιστοσελίδα των συντακτών της Ελευθεροτυπίας και αναπαράγεται και από άλλα sites, με τίτλο «Για τα τυποις απεργιακά φύλλα της Ελευθεροτυπίας», η πρώην συντάκτρια του περιοδικού «Εψιλον» της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας Αφροδιτη Πολιτη, φροντίζει με τη επιπολαιότητα της άγνοιας, με την ανωριμότητα της εμπάθειας και με τη χυδαιότητα, που αντλεί μάλλον εξ ιδίων, να συκοφαντεί ανάμεσα στα άλλα ψέμματα που γράφει και τον τελευταίο διευθυντή εκδοσης της Ελευθεροτυπίας Γ Παπαδόπουλο-Τετράδη. Δηλαδή εμένα.
Παράλληλα, κατηγορεί τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα επειδή έστειλε επιστολή συμπαράστασης στο φύλο Ελευθεροτυπια των Απεργων , που κυκλοφόρησε το προπερασμένο Σάββατο, ενώ κατά την ίδια δεν είναι φύλο απεργών, αλλα εργοδοτικών! Μαζύ με όλους τους αξιόλογους ανθρώπους της Αριστεράς που αρθρογραφούσαν σ αυτό!!
Η νεαρή συντάκτρια τού περιοδικού της Κυριακάτικης, βρίσκει σ αυτό το κείμενο την ευκαιρία να αναπαραγάγει ανοιχτά τις βρωμιές,πού αναπαρήγαγαν υπόγεια και δειλά, με τη δειλία κάθε υπόγειου ανθρώπου, οι συνοδοιπόροι της στην τελειωτική καταστροφή της Ελευθεροτυπίας , δήθεν φιλεργατικοί, δήθεν επαναστάτες, που έσωσαν την εργοδοσία από την πτώχευση με μια απεργία , την ώρα που η ίδια κατέρρεε!
Αναπαράγει η κυρία Πολίτη στο λιβελογράφημά της,αναφερόμενη ονομαστικά και σε μένα,οτι «στις γενικές μας συνελεύσεις τους πρώτους μήνες της «απληρωσιάς», καταψήφιζαν τις προτάσεις για απεργία, στο όνομα του «δημοσιογραφικού λειτούργηματος» για το καλό της αντιμνημονιακής ενημέρωσης. Κατόπιν, όπως άλλοι, αποχώρησαν με ελαφρά πηδηματάκια και μπράβο τους, αλλά όσο μας τιμούσαν με την παρουσία τους καταψήφιζαν τις απεργίες - ο Τετράδης μάλιστα ψήφιζε για το δικαίωμα της απλήρωτης εργασίας των άλλων από την προνομιακή θέση του συνταξιούχου διευθυντή.»
Ο πληθυντικός στο κείμενο περιέχει και τον σκιτσογράφο Στάθη,με τον οποίο δεν έχω καμμία σχέση κανενός είδους. Αλλά η ίδια θέλει να κατακεραυνώσει τον ΣΥΡΙΖΑ για τις «αντιαριστερές του επιλογές»…
Δεν θα απαντούσα σε μια τέτοια φτωχή συκοφαντική αθλιότητα, αν το κείμενό της απευθυνόταν στους εργαζόμενους της ΧΚ Τεγόπουλος, στη σελίδα τους και στο blog του εκπροσώπου,όπως κάνει η πλειονότητα των εργαζόμενων. Αυτοί ξέρουν πόσο γελοίοι είναι οι ισχυρισμοί της.Κυρίως, το ξέρει ο εκπρόσωπος των εργαζόμενων Π. Σώκος, ένας έντιμος συνάδερφος, που ήταν παρών σε όλες τις συνελεύσεις και με τον οποίο ψηφίζαμε πάντα τις ίδιες προτάσεις. Και ο εκπρόσωπος εργοδοτικός;;;!!
Αλλά, η νεαρή συντάκτρια του περιοδικού βγάζει τα ψέμματα στο αναγνωστικό κοινό.Στούς πολίτες.Στούς ίδιους,που οι παραπάνω που ανέφερα ,δήθεν συνάδερφοι εργατοπατέρες και δήθεν επαναστάτες έσπερναν υπόγεια την προεκλογική περίοδο ακόμα και μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, ότι ο υποψήφιος βουλευτής Τετράδης είναι εργοδοτικός! Ενω αυτοι, που στέρησαν με τη στάση τους την ανερχόμενη Αριστερά από τη μοναδική της μεγάλη εφημερίδα στην πιο κρίσιμη προεκλογικη και μετεκλογικη περίοδο είναι Αριστεροι! Σα δε ντρέπονται για την πολιτική τους σκέψη!
(...)
(...)
Το θράσσος έχει περισσέψει πιά σ αυτό το χώρο, που λέγεται Ελευθεροτυπία και Αριστερά. Και τα πράγματα πρέπει επιτέλους να ειπωθούν με το όνομά τους. Επειδή ο κόσμος δεν ξέρει τι πραγματικά γινόταν μέσα στην πολύπαθη Ελευθεροτυπία.
Κατ αρχήν, οι συνελεύσεις ξεκίνησαν με τον εξαναγκασμό σε παραίτηση του τότε διευθυντή Σεραφειμ Φυντανιδη από την νεόκοπη εκδότρια Μάνια Τεγοπούλου, αμέσως μετά τον θάνατο του πατέρα της Κίτσου Τεγόπουλου, το 2007. Μέχρι τότε όοοολοι οι μετέπειτα επαναστατημένοι ιδεολογικά συντάκτες ήταν ευχαριστημένοι με την πολιτική της εφημερίδας…
Από τότε και χωρίς τη σκιά του Κίτσου φούντωσε στην εφημερίδα η ίντριγκα και η καμαρίλα των εκλεκτών και των αρεστών, γυρω από τις διευθύνσεις της Ελευθεροτυπίας και της Κυριακάτικης. Για τις οποίες ούτε η κυρία Πολίτη ούτε οι μέντορές της φορείς του θανατηφόρου Ιου της Ελευθεροτυπίας είχαν καμμία ένσταση. Η συνεργασία ήταν άψογη…
Σ αυτό το κλίμα και σε αντίθεση με τους άλλους διευθυντές, ,δεν έλειψα ποτέ από καμμία συνέλευση, μιλούσα πάντα σε όλες,κατέβαζα προτάσεις και οι προτάσεις μου υπερψηφίζονταν από την μεγάλη πλειοψηφία των συντακτών. Και δεν υπήρξε ούτε μία φορά που να μην ψήφισα υπέρ των απεργιακών κινητοποιήσεων στις προτάσεις άλλων συναδέρφων. Εκτός από εκείνη , που ήθελε την απεργία αμέσως και τυφλή,έτσι στημένη,ώστε να σαμποταριστεί η τελευταία ελπίδα που είχε η εφημερίδα: το υπεσχημένο δανειο από την Alpha Bank και την Τραπεζα Πειραιως. Αυτήν την καταψήφισαν σχεδόν όλοι οι συντάκτες της «Ε»,γιατί ήταν εξώφθαλμη η ανοησία του εγχειρήματος. Αντ αυτής ψηφίσαμε απεργία εφ όσον η επιχείρηση έπαιρνε το δάνειο και δεν εξοφλούσε πρωτα τα δεδουλευμένα των εργαζόμενων. Μεγάλη αντεπαναστατικότητα! Είμασταν όλοι εργοδοτικοί!
Αλλά αυτό δεν το θυμάται ή το κρύβει ύπουλα η επιλεκτική μνήμη της κυρίας Πολίτη. Η οποία έχει το θράσσος να υπαινιχθεί,ότι δεν ψήφιζα τις απεργίες καλυμμένος πίσω από την ασφάλεια της σύνταξής μου! Προφανώς η κυρία αυτή κρίνει εξ ιδίων τα αλλότρια.Εκτός αν η χυδαιότητά της δεν της αφήνει περιθώρια άλλης σκέψης. Δέν την άκουσα ,για παράδειγμα, ποτέ να ισχυρίζεται, ότι ο πρόεδρος της Ενωσης Συντακτών,(εκλεγμένος με την ευλογία της πασοκικης παράταξης) επεδίωκε μανιωδώς μια απεργία από την προνομιακη θέση του αμοιβόμενου από το σωματείο,αδιαφορώντας για την τύχη των εργαζομένων,που ήταν απλήρωτοι. Ο δικός μου νούς δεν το σκέφτηκε ποτέ για κείνον. Ο νοσηρος της το σκέφτηκε για μένα. Σα δεν ντρέπεται.
Γιατι, στόχος αυτών που ακολουθεί και αναπαράγει η επιπολαια κυρία Πολίτη ήταν η αναμπουμπούλα,και η απαλλαγή από τον διευθυντή Εκδοσης Τετράδη, πού υπερασπιζόταν την ανεξάρτητη εφημερίδα και είχε απήχηση στους συντάκτες της Ελευθεροτυπίας,ώστε να μπορέσουν να καταφέρουν αυτό στο οποίο αποκαλύφθηκε στο τέλος με τον πιο ξεδιάντροπο τρόπο,ότι αποσκοπούσαν: Να ελέγξουν την εφημερίδα προς την κατεύθυνση της φιλόδοξης ιδεοληψίας τους. Εκμεταλλευόμενοι μία υπόγεια σχέση με την ιδιοκτήτρια της εφημερίδας, η οποία – το ξέρει πιά όλη η «Ε» - ήταν και επι χρόνια κολλητή τους φίλη! Τόσο κολλητή, που η ίδια, παντελώς άσχετη και ανεπίδεκτη μάθησης με το τι γίνεται εκεί μέσα σε επίπεδο δουλειάς, αλλα πολύ καλά πληροφορημένη από τους δεκάδες ρουφιάνους της και κολητούς της για το τι γίνεται σε επίπεδο κουτσομπολιού, αναπαρήγαγε συνέχεια ότι οι παρέα των Ιών διαρκώς κερδίζει τις συνελεύσεις!! Από πού το μάθαινε αυτό το παραμύθι άραγε!
Δεν κατάφεραν τον έλεγχο της «Ε» αυτοί οι λίγοι και προτίμησαν να την αδρανοποιήσουν για να βγάλουν ένα δικό τους φύλο καπηλευόμενοι τον τίτλο της Ελευθεροτυπίας. Αυτό αποκαλύφθηκε πιά εδώ και δύο μήνες σε όλους τους εργαζόμενους.Και ενώ γλίτωσαν την ιδιοκτήτρια από την πτώχευση τον Δεκέμβριο, θριαμβολογούσαν πρίν από λιγο καιρο, που η απορριψη της ένταξης στο αρθρο 99 οδηγει την επιχείρηση στην «φιλεργατικη πτωχευση»! Ο οπορτουνισμος με τον αμοραλισμό σε όλο του το μεγαλείο!
(...)
(...)
Αυτοι ήταν οι μέντορες και καθοδηγητές της κυρίας Πολίτη, που έχει σήμερα το θράσσος να αναπαράγει τις αθλιότητες τους. Νομίζοντας προφανώς ότι η μέχρι σήμερα σιωπή του Τετράδη είναι δείγμα αδυναμίας ή ενοχής. Τραγικό της λάθος.
Η κυρία Πολίτη, όπως και όλοι όσοι από τούς πρώην και νύν συντάκτες κόπτονται όψιμα για την Αριστερά και τη σχέση της με την Ελευθεροτυπια, έχουν το θράσσος τώρα να λασπολογούν κατά του Τετράδη, αλλά δεν ενοχλήθηκαν τόσα χρόνια που η εφημερίδα ήταν μια πασοκοφυλάδα. Δεν ενοχλούνταν, που η εφημερίδα διαβαζόταν πιά από τους αριστερούς αναγνώστες μόνο για τις σχολιογραφικές της στήλες, βρίζοντας στα τηλέφωνα και στα γράμματά τους για τη μονόπαντη γραμμή της.
Δεν έκαναν ούτε μία συνέλευση όλα αυτά τα χρόνια της Σημιτοκρατίας μέσα στην εφημερίδα. Δέν ανησύχησαν ποτέ για τη διαρκή πτώση της κυκλοφορίας της εφημερίδας εξ αιτίας αυτής της γραμμής ήδη από το 2002 έντονα.Αντίθετα,συνεργάζονταν αρμονικότατα προς αυτή την κατεύθυνση! Τα γραπτα είναι εκεί αδιάψευστοι μάρτυρες. Δεν αντιδρούσαν καθόλου, τη στιγμή που καποιοι από μας συγκρουόμαστε μέσα στη σύσκεψη της εφημερίδας, στην οποία δεν ειχαν πατήσει ποτέ το πόδι τους.
Ούτε ενοχλούνταν και ξασηκώνονταν όταν ο προηγούμενος διευθυντής της Κυριακάτικης και αγαπημένος του πασοκ απέλυε τον έναν μετά τον αλλον τους συναδέρφους τους, που δεν του ήταν αρεστοί. Μεταξύ των οποίων και την «ανυπότακτη» αρχισυντάκτριά του, η οποία είχε και σοβαρό πρόβλημα υγείας! Αντίθετα, πήγαν να του συμπαρασταθούν όταν η ιδιοκτήτρια τον απέλυσε!
Τέτοιες ευαισθησίες είχαν οι δήθεν εργατοσυνάδερφοι και δήθεν ευαισθητοποιημένοι με τα εργασιακά της εφημερίδας,που παριστάνουν εδώ και καιρο τους κίνσορες και τους καθαρούς αριστερούς και έχουν το θράσσος να νουθετούν τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ για τις αρθρογραφικές επιλογές του!
Οι πολίτες πρέπει να θυμούνται,ότι αυτός ο εσμός,πού εμφανίστηκε στη δημοσιογραφία από το πουθενά,εφτασε στην Ελευθεροτυπία και όχι απλώς συνεργάστηκε αρμονικότατα με όλες τις φιλοπασοκικες διευθύνσεις της Ελευθεροτυπίας και της Κυριακάτικης, αλλα δεν έκανε ούτε μία σοβαρή δημοσιογραφική παρέμβαση, που να ενοχλήσει αυτή την πολιτική κατάσταση. Με πλήθος σκανδάλων στην καθημερινότητα. Αντιθέτως, συνεννογιόταν αρμονικότατα με πρώην διευθυντικά στελεχη του εκσυγχρονιστικου πασοκ για τα θέματα των σελίδων, που εξαντλούσαν τη θεματογραφία στην κακή εκκλησία , και στη διαπαιδαγώγηση των Ελλήνων επί των παντελώς αγνώστων ακροδεξιών γκρουπούσκουλων και του εθνικισμού.
Όλος αυτός ο εσμός, που ανέβηκε στην επιφάνεια για να κυριαρχήσει μόλις άνοιξε ο βόθρος της διαταραγμένης διαχείρησης εκ μέρους της ιδιοκτήτριας, δεν ενοχλήθηκε ποτέ από αυτές τις διευθύνσεις, αλλά βάλθηκε να πολεμήσει λυσσαλέα τη μοναδική Δημοσιογραφική Ανεξάρτητη διεύθυνση, που κατάφερε σε διάστημα τριών μηνών να σταματήσει την διαρκή κυκλοφοριακή κατρακύλα 8 ετών, να ανοίξει την εφημερίδα σε όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς, να σταματήσει τόν μονόπαντο πασοκισμό του Γιωργάκη και του Μνημονίου και να βάλει τους μέχρι τότε χειμαζόμενους ρεπόρτερς εξ αιτίας προτιμήσεων και καμαρίλας,σε κανονικό ρυθμό εργασίας. Με στόχο δουλειάς τη Δημοσιογραφία χωρίς αποκλεισμούς. Δηλαδή τη μόνη Δημοσιογραφία.
(...)
(...)
Πρίν καταφύγει σε συμβουλές η αμετροεπής και άσχετη κυρια Πολιτη προς τον Αλέξη Τσίπρα για το ποια φυλλα εφημερίδων πρέπει να στηρίζει και ποια όχι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ , καλό θα ήταν πρώτα να μάθαινε πώς λειτουργούσε η εφημερίδα Ελευθεροτυπία, στην οποία δεν είχε την τύχη να εργαστεί, αλλά τι διαβολο, ένας όροφος από κάτω ήταν. Ας ρώταγε.
Αντ αυτου, η κυρία Πολίτη έχει το θράσσος να αναπαράγει στο κείμενό της τα ψέμματα των πρωταγωνιστων όλης αυτής της αδιαφάνειας, ότι δήθεν είναι απολυμένοι χωρίς να έχουν πληρωθεί, ενώ στην πραγματικότητα έχουν προσυνεννοηθεί εγγράφως με την ιδιοκτήτρια της εφημερίδας να τους αποδεσμεύσει από τη δύναμη της εφημερίδας με τη συμφωνία, ότι θα πάρουν κανονικά την αποζημίωσή τους και τα οφειλόμενα μόλις είτε πτωχεύσει, είτε βρεί κεφάλαια. Όπως έχουν κάνει και άλλοι συντάκτες της εφημερίδας, χωρίς να το διαφημίζουν κι όλας.
Ακόμα, αναπαράγει το ψέμμα των Ιών , ότι δήθεν κόπηκε η σαββατιατικη στηλη τους, ενώ οι ιδιοι αποφάσισαν να σταματήσουν να δουλεύουν, χωρις, όμως να σταματήσουν να πληρώνονται, με την δικαιολογια, ότι μειωθηκαν οι σελιδες τους, ενώ η εφημεριδα μειωσε όλες τις σελίδες των συνεργατών, περιορίζοντας σημαντικό κόστος χαρτιού. Προφανώς οι άνθρωποι προτίμησαν να γράψουν τους αναγνώστες στα παλιά τους τα παπούτσια για να ικανοποιήσουν το εγώ τους. Ωραια δημοσιογραφια!
Στο αποκορυφωμα του κακοήθους ψευδολογήματός της η κυρία Πολίτη έγραψε, ότι μετά από τα δεινά των συντακτών «την έκανα με μικρά πηδηματάκια».. Οι πάντες ξέρουν μεσα στην Ελευθεροτυπία, ότι η ιδιοκτήτρια με απέλυσε. Τόσο εργοδοτικός ήμουν ανόητοι! Εκείνο που δεν ξέρουν παρά λίγοι, είναι ότι πίεσαν αφόρητα για να απολυθώ ο κύριος Ψαρράς σε συνενόηση με τον πρόεδρο της ΕΣΗΕΑ (!) και κανα δυό δήθεν εκπρόσωποι άλλων εργαζομένων από την παρέα τους,. Με το γελοίο αιτιολογικό, ότι ήμουν συνταξιούχος! Καί με την απειλή, ότι θα προβούν σε κινητοποιήσεις. Το αποκορύφωμα της αθλιότητας, εργαζόμενοι και μάλιστα συνδικαλιστές ζητούσαν την απόλυση εργαζόμενου!! Και μάλιστα το ομολογούσαν ανοιχτά!!
Αν ζουσε ο μακαρίτης ο Κίτσος Τεγόπουλος θα τους είχε πάρει με τις λεμονόκουπες. Γιατί με το ίδιο σκεπτικό οι φωστήρες αυτοί της δημοσιογραφίας,που δεν ηξεραν ουτε κατά πού πεφτει το τυπογραφείο και το πιεστήριο ( τέτοιο ενδιαφέρον ) θα είχαν απολύσει τον Γ Καψη (πατερα), τον Αλεκο Φιλιππόπουλο, τον Λ Καραπαναγιώτη, τον Ιασωνα Μοσχοβιτη, τον Χρ.Πασαλαρη, τον Σπ Μελα, τον Κ Αγγελόπουλο και σχεδόν όλους τους διευθυντές του ελληνικού Τύπου, ολοι τους συνταξιουχοι! Επειδή συνταξιούχος δημοσιογράφος δεν υπάρχει! Παρά μόνο στη δημοσιοϋπαλληλική επετηρίδα,μέσα από την οποία βλέπει τη δημοσιογραφία ο πρόεδρος της κακότυχης Ενωσης Συντακτών και οι συν αυτώ. Γιατί, η θεση του διευθυντή ορίζεται από δύο κριτήρια: Είτε της εμπιστοσύνης,είτε της ικανότητας.Εγώ επιλέχτηκα από την εκδότρια για το δεύτερο,επειδη,όπως ξέρουν και τα μπετά στη Μίνωος η εφημεριδα πήγαινε δημοσιογραφικά στα βράχια. Και ήμουν ο μόνος εκεί – και όχι μόνο εκεί – που είχα στήσει 2 φορές την εφημερίδα από το 1984 και ήξερα τη δουλεια όσο κανείς άλλος, από τη διανομη και τη διεκπεραίωση μέχρι το πιεστήριο, το τυπογραφείο, τη σύνταξη, το ρεπορτάζ, το λογιστήριο και την εφημεριδοποϊία.
(...)
(...)
Αυτοί λοιπόν οι φωστήρες της αριστεράς και του εργατοπατερισμού έκλεισαν το μαγαζί στα μούτρα των εργαζόμενων με απεργία διαρκείας 6 (έξι) μέρες πρίν τελειώσει εντελως το χαρτί στο πιεστήριο και 6 (εξι) μέρες πρίν η ιδιοκτήτρια αναγκαστεί να κηρύξει η ίδια πτώχευση, επειδη μαζύ μ αυτό το χαρτί τέλειωσαν και τα τελευταία λεφτά, πού είχε αποφασισμένα βάλει στην επιχείρηση!! Οι προμηθευτές δεν έδιναν πλέον ούτε ταμπόν για μελάνι με άλλη πίστωση.
Τα δικά της λεφτά, αν έχει, μπορεί να τα απολαμβάνει ετσι τώρα ανέγγιχτα! Ο κύριος Ψαρράς δεν κατάφερε να της πάρει με τις βαθυστόχαστες επιπόλαιες οικονομικές του μελέτες τα 90 εκατομμύρια που υποσχόταν στους συντάκτες , ως άλλος Γιωργάκης, ότι υπάρχουν και τά χει στα σεντούκια της!
Ετσι,οι δήθεν εργατοπατέρες,που κόπτονταν για τα συμφέροντα των εργαζόμενων και οι συν αυτοίς,με την απεργία που γλίτωσε την ιδιοκτήτρια, στέρησαν από τους εργαζόμενους το ταμείο ανεργίας από πέρυσι τον Δεκέμβριο, την έναρξη εκκαθάρισης από τις τράπεζες ώστε να αρχίσει να τρέχει ο χρόνος για τις αποζημιώσεις τους, την πιθανότητα ο τίτλος από τις τράπεζες να δινόταν σε άλλον επιχειρηματία για να ξαναβγεί η Ελευθεροτυπια, με λιγότερους εργαζόμενους, αλλα οπωσδήποτε όχι με 890 πνιγμένους όπως τώρα. Σάμπως σήμερα αυτοί οι ίδιοι δεν ετοιμάζουν εφημερίδα με 80 ανθρώπους όλους κι όλους;;!!
Το κυριότερο:δεν απάλλαξαν την εφημερίδα από τον υπ αριθμόν ένα κίνδυνο και απολύτως υπευθυνο για το κατάντημά της: Την ιδιοκτήτριά της. Που χαρη σ αυτούς εξακολουθεί και είναι ιδιοκτήτρια. Ωραίο δώρο!
Κατά τα άλλα,όταν ο ανεκδιήγητος οικονομικός διευθυντής κύριος Πολυκανδριώτης,εν όψει δανειοδότησης μετέφερε στη γενική συνέλευση των εργαζομένων την πρόταση περί εθελουσίας εξόδου πέρυσι το Φθινόπωρο γιατι η επιχείρηση δεν μπορούσε να επιζήσει με 910 εργαζόμενους, πράγμα που καταλάβαινε και ένα παιδάκι, οι δήθεν επαναστάτες και τωρινοί απολυμένοι κοινή σεναινεσει με την ιδιοκτήτρια (!) ούρλιαζαν ότι μαζύ θα ζήσουμε ή μαζύ θα πεθάνουμε γιατί δεν περισσεύει κανείς! Και όλους μαζυ μάς πέθαναν.
Δεν είναι να απορεί μετά κανείς,που μπροστά στην πιθανότητα να δώσουν τα δάνεια και να μην εκτελεστεί κανένα business plan, αφού δεν υπήρχε συνενόηση διοίκησης εργαζόμενων,σε συνδυασμό με σοβαρά νομικά προβλήματα στην υποθήκευση του κτηρίου και με την αφύσικη συμπεριφορά της ιδιοκτήτριας προς τους δανειστές, οι τρεις τραπεζες εκαναν πίσω,προτιμώντας να αφήσουν εργαζόμενους και ιδιοκτήτρια να βγάλουν μόνοι τους τα μάτια τους,αντι να κινδυνέψουν να χάσουν κι άλλα , επί πλέον των 25.000.000, που κατάπιε η ανωριμότητα της ιδιοκτήτριας σε ένα χρόνο από την Τράπεζα Πειραιώς. Παρά τις προτάσεις που είχε από τη δική μας διεύθυνση για πολύ μεγάλες οικονομίες χωρίς να αιμορραγήσει το προσωπικό. Γιατί στα οικονομικά των εφημερίδων η κατασπατάληση του χρήματος ήδη από τις παλιές διοικήσεις ήταν απίστευτη.
Την εσωσαν , όμως την ιδιοκτήτρια και έχουν αφήσει στον αέρα τους εκατοντάδες εργαζόμενους οι φιλεργατικοι εργατοπατερες, που… δεν είναι εργοδοτικοι. Να τους χαιρεται η κυρια Πολιτη, η Αριστερα που τους εχει στους κόλπους της και οσοι αφελεις τους ακολουθούν ακομα.
Αυτά, για να μη γράφει ο καθένας ανώδυνα ό,τι υπηρετεί τα συμφεροντάκια του. Και ελπίζω, ότι δεν θα χρειαστεί να επανέλθω. Γιατι 30 χρόνια στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΊΑ,από τα οποία 20 αρχισυντακτης και 7 διευθυντης, εστω και σε δυσμενεια, ξέρω πολλά παραπάνω από όσα μπορεί επιπόλαια να φανταστεί κανείς. Καί δεν είμαι του χεριού κανενός, που νομίζει ότι μπορεί να βάζει στο στόμα του ανεύθυνα και ανώδυνα το όνομά μου και την πορεία μου στην εφημερίδα. Η δημοσιογραφία είναι πολύ σοβαρή υπόθεση. Δεν είναι για παιδάκια.
Γ. Παπαδόπουλος-Τετράδης
Ο Καιρος
Διευθυντης Εκδοσης
Ελευθεροτυπια
Από το blog anasigrotisi
Ο καιρός των συκοφαντών
*
"... Αφού έσωσε την Ελευθεροτυπία, ο κ. τέως διευθυντής
θα σώσει τώρα και τον ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα με την ίδια μέθοδο ..."
.
Απαντώντας σε κείμενο της Αφροδίτης Πολίτη σχετικά με την Ελευθεροτυπία, ο μέχρι πρότινος διευθυντής έκδοσης της εφημερίδας κ. Παπαδόπουλος Τετράδης, ξεσπάει σε έναν απίστευτο οχετό λάσπης εναντίον της δημοσιογραφικής ομάδας Ιός και ειδικά εναντίον μου, επικαλούμενος σημεία και τέρατα και συκοφαντώντας ανοιχτά όχι μόνο εμάς, αλλά και ολόκληρο τον πολύμηνο αγώνα των εργαζομένων της Χ.Κ. Τεγόπουλος, υπαινισσόμενος ούτε λίγο ούτε πολύ ότι η απεργία μας που αποφασίστηκε από τη συντριπτική πλειοψηφία όλων των εργαζομένων της εταιρείας υπήρξε σωτήρια για την …εργοδοσία.
Ας μην παρεξηγηθώ. Δεν θίγομαι από τη βαθιά απέχθεια και το ξέχειλο μίσος που αποπνέει το γραπτό του κ. τέως διευθυντή. Είναι αλήθεια ότι μας χωρίζει ένα πολιτικό και δημοσιογραφικό χάος και μπορώ να αντιληφθώ την ανήμπορη λύσσα που θα αισθάνθηκε κάποιες φορές όταν έβλεπε να δημοσιεύονται οι έρευνές μας, τις οποίες με τέτοια βδελυγμία αποτάσσεται. Αλλά αυτό ήταν η συνταγή της παλιάς καλής Ελευθεροτυπίας. Η δυνατότητα συνύπαρξης τόσο αντίθετων απόψεων όσο οι δικές μας και του κ. τέως διευθυντή. Μπορεί κανείς να διαπιστώσει από πρώτο χέρι αυτή τη διαφορά, συγκρίνοντας τα δικά μας κείμενα (που είναι αναρτημένα στον ιστότοπο του Ιού, www.iospress.gr) και τα δικά του που βρίσκονται στον ιστότοπο της Ελευθεροτυπίας (www.enet.gr).
Αρκούμαι σε ένα παράδειγμα. Για να αντικρούσουμε τη λογική του μνημονίου αφιερώσαμε ως Ιός μια μεγάλη έρευνα στο «Μύθο του υπερπληθυσμού των δημοσίων υπαλλήλων» (Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 19.9.2010). Την ίδια περίοδο, ο τέως κ. διευθυντής αφιέρωνε το ένα κείμενο πάνω στο άλλο για να υπερασπιστεί ακριβώς αυτό τον μύθο. Σταχυολογούμε πρόχειρα:
«Ο διεφθαρμένος μηχανισμός του Δημοσίου δεν παράγει τίποτε, εκτός από ελλείμματα και την ανηθικότητα να πληρώνεται για να μην εργάζεται πραγματικά» (18.4.2011). «Η χώρα δεν έχει την πολυτέλεια να θρέφει έναν μηχανισμό που δεν παράγει για όσα κοστίζει. Έναν μηχανισμό, που αντιθέτως επιβαρύνει με την αντιπαραγωγικότητά του» (11.2.2010).
Την ίδια περίοδο υμνούσε τις Τράπεζες που επρόκειτο να συγχωνευτούν: «Η μοναδική θετική είδηση εδώ και τουλάχιστον δύο χρόνια έρχεται από τον ιδιωτικό τομέα. Καθόλου τυχαία. Ο αργοκίνητος και απολύτως διεφθαρμένος δημόσιος είναι αφερέγγυος σε εγχώριους και ξένους επενδυτές και στελεχώνεται, στη συντριπτική του πλειονότητα, από αργοκίνητο προσωπικό, που ο στόχος του δεν είναι η εργασία, αλλά η άκοπη και απρόσκοπτη αμοιβή. […] Ο ιδιωτικός τομέας έχει καταστραφεί, πληρώνοντας ένα απολύτως διεφθαρμένο, αντιπαραγωγικό Δημόσιο. Το οποίο παραμένει αλώβητο χάρη στη σοβιετικού τύπου δομή και προστασία, που του παρέχει το πολιτικό κομματικό σύστημα, που κυβερνά. Αν υπάρχει μια ελπίδα να βγει ο τόπος από τη δεινή θέση, που βρίσκεται, και που τα χειρότερά της δεν έχουν έρθει ακόμα, αυτή είναι η ευελιξία των ιδιωτών» (30.8.2011).
Αλλά τι παραπάνω λέει η Τρόικα και το Μνημόνιο;
Όσο για τον όψιμο αντιπασοκισμό που επικαλείται ο κ. τέως διευθυντής ασφαλώς ξέχασε πώς υποδέχτηκε η στήλη του την εκλογή του Γιώργου Παπανδρέου: «Η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου έρχεται να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά ενός φαύλου κομματισμού τουλάχιστον τριών δεκαετιών. Ο μεγάλος εχθρός του Γ. Παπανδρέου δεν είναι και δεν θα είναι ούτε η Ν.Δ. ούτε η Αριστερά. Θα είναι οι διεφθαρμένοι μηχανισμοί της διοίκησης» (8.10.2009).
.
Εκεί που το πράγμα καταντά γελοίο είναι στο σημείο που ο κ. τέως διευθυντής μάς καταλογίζει υπερβολική ενασχόληση με «ακροδεξιά γκρουπούσκουλα». Για όποιον δεν κατάλαβε, πρόκειται για τις αποκαλυπτικές έρευνές μας για τη ναζιστική συμμορία Χρυσή Αυγή, παρά τον εφησυχασμό της τότε διεύθυνσης ότι «δεν έχει κανένα μέλλον το θέμα». Δεν είναι ανάγκη να έχει τιμηθεί κανείς με το Πούλιτζερ για να αντιληφθεί ποιος δικαιώθηκε από τα πράγματα.
...η συνέχεια στο blog της Ανασυγκρότησης
[σχόλιο 1/3]
Μερικές επισημάνσεις για τα απεργιακά στην «Ελευθεροτυπία»…
Τελευταία ακούστηκαν και γράφτηκαν πολλά. Εκτοξεύθηκε για άλλη μια φορά λάσπη από διάφορους που θεωρούν ότι μπορεί να πράττουν ανάλογα με τα δικά τους συμφέροντα αδιαφορώντας για εκείνα των άλλων. Δεν θέλησα για άλλη μια φορά να κάνω την οποιαδήποτε παρέμβαση άμεσα γιατί καταλαβαίνω καλά την ειλικρινή χαρά ορισμένων (για άλλους δεν μπορώ να πω το ίδιο) για την επανέκδοση της εφημερίδας, έστω και υπό αυτές τις συνθήκες. Θεώρησα ότι είναι άδικο –αν και δικαιολογημένο θα μου επιτρέψετε- να έρχεσαι σε αντιπαράθεση και να στερείς τη χαρά από ορισμένους (επαναλαμβάνω) συναδέλφους. Κι αυτό παρότι κάποιοι, που σήμερα υποτίθεται κόπτονται για τα απεργιακά, το επιχείρησαν στις δύο προηγούμενες απεργιακές εκδόσεις αρκετές φορές και με διάφορες μεθόδους.
Θα μου επιτρέψετε πλέον όμως να μην κρατήσω άλλο μέσα μου τη συγκεντρωμένη αγανάκτηση των τελευταίων ειδικά μηνών κι επειδή -όπως σημειώνετε σε πρόσφατη ανάρτηση στο μπλογκ του εκπροσώπου των συντακτών «χειρότερο από τα ψέματα είναι οι μισές αλήθειες»-, να κάνω ορισμένες επισημάνσεις για τα όσα συνέβησαν από τον Φλεβάρη μέχρι σήμερα. Σημειώνω, για να αποφεύγονται οι παρεξηγήσεις, ότι εδώ και πάνω από2,5 μήνες ήμουν στη λίστα των υπό απόλυση εργαζομένων (είχα άλλωστε στοχοποιηθεί από την εργοδοσία από τα προηγούμενα απεργιακά) και από τις 8 Ιουνίου είμαι πλέον και επίσημα απολυμένος από την ιδιοκτησία της «Ε», χωρίς βεβαίως να μου έχουν καταβληθεί αποζημίωση και δεδουλευμένα.
Στις πρώτες δύο απεργιακές εκδόσεις, που κυκλοφόρησαν (15 και 25 Φεβρουαρίου) πριν την εκδίκαση για την υπαγωγή ή μη στο άρθρο 99, η ιδιοκτησία της «Ε» -που δεν ήθελε σε καμία περίπτωση την διανομή τους (http://ekprosoposeleftherotypias.blogspot.gr/2012/02/blog-post_3523.html)
- μας επιφύλαξε διάφορες ωραίες… εκπλήξεις.
Αρχικά έκλεισε τη θέρμανση, θέλοντας προφανώς να… παγώσει το μεράκι μας για την έκδοση του απεργιακού. Ακολούθησε η… νεκρική σιγή των τηλεφωνικών συνδέσεων. Έπειτα ήρθε το κλείσιμο του Ίντερνετ με το πρόσχημα απλήρωτου λογαριασμού αλλά και η διακοπή λειτουργίας του εσωτερικού ηλεκτρονικού συστήματος (Hypersystem) χωρίς προσχήματα και δικαιολογίες. Μετά έκλεισε την φωτοσύνθεση, απαγόρευσε την είσοδο προς το συγκεκριμένο χώρο και στο τέλος κλειδαμπάρωσε το κτίριο. Όποιος ήθελε να πάει στο γραφείο του έπρεπε να έχει συνοδεία κάποιον από τους κλητήρες. Άρα η εργασία εντός του κτιρίου της «Ε» δεν είναι επιλογή των εργαζομένων. Στις συναντήσεις μάλιστα τότε με τους εκπροσώπους εργαζομένων, σε αντίθεση με τη σημερινή αντιμετώπιση, η ιδιοκτησία απειλούσε Θεούς και δαίμονες, υπήρχαν ακόμα και προσωπικές αναφορές και φραστικές επιθέσεις, με στόχο να μην κυκλοφορήσει η απεργιακή έκδοση …
Και ύστερα ήλθαν… τα εξώδικα και τα δικαστήρια. Η ιδιοκτησία, που σήμερα δίνει απλόχερα όχι μόνο το κτίριο, την υλικοτεχνική υποδομή και τον τίτλο αλλά ήταν διατεθειμένη να δώσει και το ΑΦΜ της, απέστειλε τότε εξώδικα και στα δύο πρακτορεία διανομής Τύπου (Αργος και Ευρώπη) απειλώντας με νομικές συνέπειες αν διανεμηθεί εφημερίδα με τον τίτλο «Ελευθεροτυπία», παράγωγο αυτού ή σύνθετο, παραπλήσιο και πάει λέγοντας. Όχι μόνο όποιον έδινε δανεικό το ΑΦΜ του αλλά και όσους συνεργαστούν…
[...]
σχόλιο 2/3]
[...]
Η απεργιακή εφημερίδα κυκλοφόρησε και η ιδιοκτησία αφού δεν κατάφερε να μας σταματήσει, μας έστειλε και με ασφαλιστικά μέτρα στα δικαστήρια επιδιώκοντας να μη βγει το δεύτερο απεργιακό. Απέτυχε, αλλά η υπόθεση εκκρεμεί… Η δήθεν αντισυμβατική εργοδοσία, έχοντας ήδη εξαθλιώσει τους εργαζόμενους αφήνοντάς τους χωρίς αποζημιώσεις και δεδουλευμένα, χρησιμοποίησε εναντίον τους και όλον τον αστικό κώδικα…
Τότε, όλως περιέργως, αντιμετωπίζαμε μια σειρά από νομικά προβλήματα. Απευθυνθήκαμε σε μια σειρά από νομικούς που επισήμαιναν πιθανό κίνδυνο για όσους υπέγραφαν τα κομμάτια τους. Ορισμένοι συνάδελφοι επέμεναν «ή με ονόματα ή τίποτα» ενώ άλλοι την ίδια ώρα παρουσίαζαν διάφορες απόψεις νομικών και πάει λέγοντας. Για να είμαστε όσο περισσότερο γίνεται σίγουροι ότι δε βάζουμε σε κίνδυνο κανέναν και καμία συνάδελφο φθάσαμε να ζητήσουμε γνωμοδότηση και από τη νομική υπηρεσία της ΕΣΗΕΑ που γραπτώς αναφέρθηκε σε κινδύνους ακόμα και για την περιοδικότητα της απεργιακής έκδοσης (http://ekprosoposeleftherotypias.blogspot.gr/2012/02/blog-post_14.html). Τώρα χωρίς δεύτερη σκέψη, ανακοινώθηκε ότι θα εκδοθούν τουλάχιστον τρία φύλλα, κάθε Σάββατο.
Τότε, η πλειοψηφία αποφάσισε να βγει απεργιακό χωρίς ονόματα ώστε να μη διακινδυνεύσει κανένας αποζημιώσεις και δεδουλευμένα . Και όλους όσοι υποστήριζαν και υποστηρίζουν ότι «ποτέ δεν θα έκανε κάτι τέτοιο» η εργοδοσία, τους παραπέμπω απλώς παραπάνω σχετικά με τη χρήση του αστικού κώδικα από την συγκεκριμένη εργοδοσία και όλους όσοι βρίσκονται δίπλα της. Ακόμη και υποτιθέμενοι συνάδελφοι…
Τότε, συνάδελφοι μας κατηγορούσαν για αποκλεισμούς παρότι στις συνελεύσεις παρευρίσκονται πολλοί περισσότεροι από τώρα, υπήρχε επικοινωνία επίσης με τους περισσότερους συναδέλφους, από διάφορους τομείς, με ελάχιστες παρεξηγήσεις, ορισμένες καθαρές αρνήσεις, πολλές με… μισόλογα και πάει λέγοντας. Στο 2ο μάλιστα απεργιακό υπήρξαν και αρκετοί που εκδήλωσαν ενδιαφέρον να συμμετάσχουν, ζήτησαν χώρο, τους δόθηκε αλλά ορισμένοι εξ’ αυτών τελικώς δεν παρέδωσαν ποτέ τα κείμενά τους. Κανείς δε σχολίασε κανέναν τότε.
Η μεγάλη πλειονότητα των συναδέλφων πάντως δούλεψαν με κέφι υπό αντίξοες συνθήκες. Με μηχανήματα που είχαν παραχωρηθεί, στήθηκαν σε έναν μικρό αλλά ζεστό και φιλόξενο χώρο που επίσης μας παραχωρήθηκε. Και με όλους να τρέχουμε σαν τις άδικες κατάρες για να τα προλάβουμε όλα χωρίς ενοποιημένο ηλεκτρονικό σύστημα, αλλά χρησιμοποιώντας mail, stick, ανταλλαγές χέρι με χέρι, χωρίς αρχείο αλλά με ορισμένες ευγενικές παραχωρήσεις για χρήση φωτογραφιών, δίχως εκτυπωτές και τρέχοντας σε διάφορα σημεία για εκτυπώσεις που πληρώνονταν από την τσέπη μας κ.α.
Τότε, ορισμένοι ζητούσαν επιμόνως (αμέσως μετά την έκδοση του πρώτου αλλά και του δεύτερου απεργιακού) απολογισμό για το πόσα λεφτά συγκεντρώθηκαν και τι έγιναν, αφήνοντας μάλιστα απαράδεκτα υπονοούμενα (παρά τις επανειλημμένες εξηγήσεις) για τα οποία δεν φιλοτιμήθηκαν να ζητήσουν έστω μια δημόσια συγγνώμη.
Τότε, χωρίς χρήματα στην τσέπη κάποιοι έβαζαν τρικλοποδιές ώστε να μη βρεθεί από κάποια Ένωσή μας το αρχικό κεφάλαιο για την έκδοση του πρώτου απεργιακού. Σήμερα τα χρήματα από εκείνα τα απεργιακά, φάνηκε ότι δεν πήγαν στις τσέπες κανενός όπως εξαπέλυαν ορισμένοι ανυπόστατες κατηγορίες, αλλά χρησιμοποιήθηκαν και ως κεφάλαιο για τη νέα «τύποις απεργιακή» -όπως οι ίδιοι ανέφεραν- έκδοση.
[...]
[σχόλιο 3/3]
[...]
Τότε, είχε ζητηθεί να δημοσιευθεί και η αντίθετη άποψη όσων διαφώνησαν στη συνέλευση κυρίως για τον τρόπο παρέμβασης κάτι που έγινε φυσικά αμέσως αποδεκτό και πραγματοποιήθηκε. Δόθηκε μάλιστα μεγαλύτερος χώρος στη μειοψηφία ώστε να εκφράσει πλήρως την άποψή της. Τώρα πάλι δεν έγιναν καν τηλεφωνήματα σε ορισμένες κι ορισμένους, έστω για τους τύπους, που παραμένουν εγκλωβισμένοι στην αδιέξοδη τακτική της εργοδοσίας, της διοίκησης και ορισμένων στελεχών που σήμερα βρίσκονται δήθεν στο πλευρό των εργαζομένων.
Τότε, συνάδελφοι επέμεναν ότι δεν έπρεπε να είναι κανονική η εφημερίδα αλλά να ασχολείται μόνο με θέματα απεργιακά, ένα οκτασέλιδο στην καλύτερη των περιπτώσεων. Ορισμένοι –και γνωριζόμαστε πλέον καλά-, έστηναν απίθανους καβγάδες χωρίς ποτέ να διατυπώσουν το δικό τους «δια ταύτα».
Τότε, κάποιοι έβαζαν τα ονοματάκια τους στη λίστα με τις υποψηφιότητες για συντακτική επιτροπή και περιέργως τελευταία στιγμή τα απέσυραν. Αυτή τη φορά έβαλαν το ονοματάκι τους αλλά δεν το απέσυραν. Άλλοι παραιτήθηκαν για λόγους αρχής από την τότε συντακτική επιτροπή καθώς επέμεναν σε έκδοση μόνο με υπογραφές. Τώρα, παρουσίασαν την παραίτησή τους ως αποτέλεσμα του ότι είχαν καταλάβει τις «σκοτεινές διεργασίες της τότε συντακτικής επιτροπής για την δημιουργία νέου εγχειρήματος»…
Τότε, είχε ζητηθεί μέχρι και να μην είναι ο τίτλος της απεργιακής έκδοσης «Οι Εργαζόμενοι» στην «Ελευθεροτυπία» αλλά να αφαιρεθεί το άρθρο (Οι) ώστε να μη θεωρηθεί ότι πρόκειται για το σύνολο των εργαζομένων αλλά για την πλειοψηφία!
Τότε, κάποιοι έστελναν επιστολές στο μπλογκ του εκπροσώπου (http://ekprosoposeleftherotypias.blogspot.gr/2012/02/99_14.html), λίγο πριν την έκδοση, σημειώνοντας, μεταξύ άλλων, ότι δεν συμμετέχουν στις απεργιακές εκδόσεις ώστε να μη διακινδυνεύσουν δεδουλευμένα και αποζημιώσεις. Ορισμένοι μάλιστα είχαν συμμετάσχει και παρόλα αυτά έστελναν (κατόπιν εορτής) τέτοιου τύπου επιστολές κι έπειτα κατ’ ιδίαν ζητούσαν συγγνώμη προσπαθώντας να εξηγήσουν τους φόβους τους για το τι μπορεί να κάνει η ιδιοκτησία. Δεν τους λοιδόρησε κανείς.
Σήμερα, ορισμένοι εξ’ αυτών, δίχως όμως έστω την αντίδραση άλλων, εξαπολύουν κατηγορίες και λάσπη και χωρίς να τους απασχολήσει νομικά η όποια πιθανή εμπλοκή ως προς τις αποζημιώσεις και τα δεδουλευμένα (γιατί άραγε;) έβαλαν τις υπογραφές τους. Ξαφνικά τώρα, οι ίδιοι άνθρωποι (που τότε είχαν έντονες αντιρρήσεις) εργάζονται για ένα κανονικό φύλλο με τον τίτλο της «Ε», υπότιτλο απεργιακή έκδοση των εργαζομένων και τις ευλογίες της ιδιοκτησίας. Προφανώς πλέον φόβοι δεν υπάρχουν…
Αυτά για την ώρα και ελπίζω να μην αναγκασθώ να επανέλθω.
Καλή δύναμη και καλή τύχη σε όλες και σε όλους…
Σωτήρης Μανιάτης
Post a Comment