Τα Μεσημέρια της Δημοκρατίας..

Τα Μεσημέρια της Δημοκρατίας..

της Λουίζας Αλούπη, αναρτήθηκε στη σελίδα του Πάνου Σώκου στο facebook την Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2011 στις 11:44

Απ' όταν γεννήθηκα

σ' όλα τα παιδικά μου Χρόνια,

από το Μεσημέρι και μετά,

κυριαρχούσε μια Μυρωδιά

μέσα στο σπίτι μας.

Πικρόξυνη θα την περιέγραφα,

Στυφή και Στεγνή.

Κι ήταν πάντα ακουμπισμένη

στο τραπεζάκι του σαλονιού,

κι είχε το "μακρόστενο τετράγωνο" Σχήμα

που έχουν τα Βιβλία,

(αλλά αυτά ήταν πιο μικρά,

και μύριζαν αλλιώς..)..

Κι είχε μια Δύναμη Αυτή η Μυρωδιά..

Εισχωρούσε μέσα στα μικρά μου ρουθούνια

και πλημμύριζε όλο μου το Είναι..

Μπόλιαζε με "Ξύπνιο",

εκείνο τον Επιπόλαιο, 

τον Ψεύτικο "Ύπνο του Μεσημεριού"

των Μεγάλων,

και τα περισσότερα τέτοια Μεσημέρια

δεν τους άφηνε επουδενεί να κοιμηθούν..

Είχε τη Δύναμη αυτή η Μυρωδιά

μέσα σε Απόλυτη Σιωπή,

να Φωνάζει με Μεγάλα Μαύρα Γράμματα

(που καμιά φορά με τρόμαζαν κιόλας),

Βαρύγδουπα Πράγματα, 

που για τους Μεγάλους

ήταν τόσο πολύ Σημαντικά,

που άλλες φορές τους έκαναν

να διαφωνούν συμφωνώντας

άλλες φορές

να συμφωνούν διαφωνώντας

άλλες φορές Φωναχτά

άλλες φορές με Καυτερά Βλέμματα,

Όλες τις φορές όμως,

αυτή η Μυρωδιά

αποτελούσε τον Κοινό τους Τόπο

το Ιερό τους Μεσημεριανό Συναπάντημα

για να "Δηλώνονται"

να "Αναγνωρίζονται".

Το πρώτο Παράδειγμα Δημοκρατίας,

Το διδάχθηκα μες στο σπίτι μου

σ' αυτήν την "Ιδιωτική Εκκλησία του Δήμου"

που έστηναν οι Γονείς μου

κάθε Μεσημέρι..

Στην "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ" - ΑΔΕΣΜΕΥΤΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ

και στην Αξεπέραστη Αυτή Μυρωδιά της,

έμαθα να μουντζουρώνω τις πρώτες μου μουντζούρες,

έμαθα να τσαλακώνω με μικρά σαλιωμένα δαχτυλάκια

Πηχιαίους Τίτλους και Σοφά Άρθρα,

έμαθα να συλλαβίζω φάλτσα τις πρώτες μου Λέξεις,

έμαθα να "γυρίζω Σελίδα" 

για  ν' ακούω εκείνον τον ξερό Ήχο του Χαρτιού..

Αργότερα,

έμαθα να γράφω και να διαβάζω,

Ορθόφωνα και Δυνατά πλέον,

έμαθα να την ανακαλύπτω και να την καταλαβαίνω

έμαθα μερικά Ονόματα Ανθρώπων..

Στη Συνέχεια, η Ζωή

μού επεφύλασσε

την Τιμή να γνωρίσω κιόλας

Κάποιους απ' Αυτούς τους Ανθρώπους - Δημοσιογράφους,

και την ακόμα Μεγαλύτερη Τιμή

να είμαστε  και Συνάδελφοι..

Με Όλους.

Τα Παιδικά μου Μεσημέρια

σήμερα,

έχουν βγει στο Δρόμο

Κι η Μυρωδιά τους,

Πνιγμένη στην Αδικία

και με Βραχνή τη Φωνή πλέον,

ορθώνει Ανάστημα 

Αξιώνοντας τα Αυτονόητα..

Η Δημοκρατία βλέπεις,

Τούς ανατέλλει 

στο Δρόμο τους Ήλιους της.

Και Τούς δύει

επίσης στο Δρόμο.

Τώρα όμως,

είναι ακόμα Μεσημέρι

Μόνο Μεσημέρι είναι ακόμα..

Και πάντα έτσι θά'ναι:

Πάντα Μεσημέρι..

Τέτοιο.