«Πιτσιρίκος" ανοχής

  «Η ελληνική Παπαδημοκρατία (…) έχει ανάγκη μια "μαύρη τρύπα" ή καλύτερα έναν νέο αυριανισμό, που αναδύεται ήδη με τη μορφή του μπλογκ "Πιτσιρίκος"». Με αυτή την επισήμανση καταλήγει το γράμμα που έστειλε στον Γιάννη Καλαϊτζή ο λογοτέχνης κ. Πάνος Αθανασίου. Ολόκληρη η επιστολή έχει ως εξής:

Κ. Γιάννη Καλαϊτζή,

Όπως γνωρίζεις, για λόγους οικονομίας φιλοξενούμαι στο σπίτι της αδερφής μου, στα προσφυγικά της Λειβαδιάς. Τα βιβλία μου φυλάσσονται σε κούτες, η τηλεόραση σε φορμόλη, το ράδιο ταράζει τον ύπνο του αιωνόβιου γαμπρού μου και για χρήση διαδικτύου ούτε λόγος. Πληροφορούμαι τα γεγονότα από την «Ελευθεροτυπία» και τον μπαρμπέρη Μ. Σ. (αναγνώστης της εφημερίδας και αυτός) που τον επισκέπτομαι κάθε δεύτερο Σάββατο και οπωσδήποτε πριν τις μεγάλες γιορτές.

Την παραμονή των Χριστουγέννων αναζήτησα από συνήθεια την «Ελευθεροτυπία» πάνω στο γυάλινο τραπεζάκι της αναμονής. «Δεν έχει εφημερίδα σήμερα;» μουρμούρισα, αν και γνώριζα την απάντηση, για να ακούσω τα παρακάτω: «Μην αφήνετε την "Ελευθεροτυπία" να αργοπεθαίνει. Βοηθήστε την να κλείσει αξιοπρεπώς. Μην την αγοράζετε». Δε μιλούσε ο κουρέας βέβαια, αλλά ο νεαρός κύριος Β. που περίμενε τη σειρά του. Είχε επιστρέψει από την Αθήνα όπου κάνει φροντιστήριο για να μπει στην Ευελπίδων. Επανέλαβε το σλόγκαν και μου εξήγησε πως ανήκει στον «Πιτσιρίκο», ευφυή, δεικτικό και δημοφιλέστατο μπλόγκερ του διαδικτύου. Ευχαρίστησα τον κύριο Β. και άναψα τσιγάρο.

Τα βράδια φέρνω στο νου τα εύπεπτα και ευχάριστα. Πρόσεξα πως ο «Πιτσιρίκος» διάλεξε για το μπλογκ του έναν τίτλο συμπαθέστατο, ψάχνοντας στον κόσμο των παιδιών όπου συγκεντρώνονται πλήθος χαριτωμένα προσωνύμια. Εντόπισε –αυτόματα ίσως- το φιλικότερο στο αυτί, αποφεύγοντας άλλα κακόηχα, αμφίσημα ή υβριστικά, όπως μπούλης, τσογλάνι, μούλικο, μυξιάρικο, νιάνιαρο, μαλακισμένο, κωλόπαιδο κ.λπ., αναζητώντας –αυτός ο άτεγκτος- την ευρύτερη συναίνεση. Και εξαντλώντας όση επιείκεια διέθετε προς όφελός του, δεν του απέμεινε ίχνος για τους άλλους. Για τούτο, αναφερόμενος στην «Ελευθεροτυπία» (των εργαζομένων εν προκειμένω) την καταδικάζει απόλυτα, χωρίς αιτιολογία, χωρίς επιχειρήματα.

Κ. Καλαϊτζή, ως γνωστόν γράφω με ψευδώνυμο. Και η στήλη σας έχει εκφραστεί κατά το παρελθόν υπέρ της ανωνυμίας. Αλλά άλλο πράγμα οι βολές εναντίον των Μουσών –βολές που συνηθίζω- και άλλο οι εναντίον εργαζομένων εκ του ασφαλούς επιθέσεις, οι οποίες όζουν κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, Δ. Ν. Ταμείο και μνημόνια. Οι ακατανόμαστοι δεν είναι όλοι αθώοι. Η Γκόλντμαν Ζακς, η Λέμαν Μπράδερς και ο Εφραίμ, ανώνυμοι είναι ή ψευδεπίγραφοι.

Αυτά που μου μετέφερε ο κύριος Β. (τον ξανάδα στο δρόμο) είναι όσα γνωρίζω για τον γενναίο μπλόγκερ. Η «Ελευθεροτυπία» λέει, «μόδα ήταν και πέρασε». Θα τα είχαν τινάξει προ πολλού οι μόδιστροι εάν οι μόδες κρατούσαν μισόν αιώνα. Η «Ελευθεροτυπία» τον ενοχλεί προφανώς επειδή είναι ταυτισμένη με την μεταπολίτευση, εποχή για την οποία προπετείς σχολιαστές ανέλαβαν χρέη νεκροπομπού. Σε προηγούμενο γραπτό σου σημείωνες πως είναι λογικό η σάτιρα να βάλλει εναντίον του κομπασμού και της ακαμψίας. Αλλά παρέλειψες να γράψεις πως ο χλευασμός εναντίον ανίσχυρων και ανυπεράσπιστων είναι ο ορισμός του ρατσιστικού αστείου. Ανατριχιαστικές χοντράδες που και η «Ελευθεροτυπία» δημοσίευε κάποτε.

Ερώτηση: Η εξουσία έχει χιούμορ; Απάντηση: Αστείρευτο! Διασημότερος του Τσάρλι Τσάπλιν, ο Γουολτ Ντίσνεϊ υπήρξε μισαλλόδοξος, αντικομουνιστής και ευνοούμενος της Γουολ Στρητ. Η λέξη P.I.G.S. που μυκτηρίζει τόσο απλά οικονομίες, κράτη και λαούς, είναι προϊόν ευρηματικού εγκεφάλου. Η ελληνική Παπαδημοκρατία, τηρουμένων των αναλογιών και των εθνικών παραδόσεων, έχει ανάγκη μια «μαύρη τρύπα», ή καλύτερα έναν νέο αυριανισμό που αναδύεται ήδη με τη μορφή του μπλογκ «Πιτσιρίκος».

Καλή Χρονιά

Π. Αθανασίου